O polskim prawie można mówić naprawdę dużo. Jako spuścizna PRL wiele przekonań do dziś gości w umysłach władzy wykonawczej. Między innymi w Konstytucji RP nie ma żadnej informacji na temat tego, że występuje podział na prawo cywilne i karne. W Ustawie Zasadniczej, której zapisów się nie tłumaczy a stosuje tak jak napisano, każdy ma prawo do sądu na jednakowych zasadach.
Próba ukarania pasażerów za niesprawny kasownik w warszawskim tramwaju skończyła się przegraną w sądzie dla przewoźnika. Sprawa, w której kontrolerzy używając przymusu bezpośredniego wyprowadzili troje pasażerów podejrzanych o nieskasowanie biletów, w celu wyłudzenia opłaty. Czy pasażerowie mają szansę na sprawiedliwość w sytuacji, gdy zawodzą urządzenia, a kontrolerzy narzucają swoje interpretacje prawa?
Prokuratura, zamiast stać na straży praworządności, często staje się synonimem bezczynności. Sprawy są umarzane lub odmawia się ich wszczęcia, mimo wyraźnych podstaw prawnych. Czy jest to forma protestu wobec przepisów, strajk ukryty pod płaszczem procedur, czy może efekt systemowego braku konsekwencji? Dla pokrzywdzonych oznacza to jedno – bezradność wobec bezkarności.
Konstytucja RP z 1997 roku stanowi, że jest najwyższym aktem normatywnym w Polsce, a jej przepisy stosuje się wprost, bez potrzeby dodatkowej wykładni. Jednak wiele przepisów prawa, odziedziczonych po czasach PRL, wciąż funkcjonuje w systemie prawnym, niejednokrotnie pozostając w sprzeczności z konstytucyjnymi zasadami, takimi jak domniemanie niewinności czy prawo do skutecznej ochrony sądowej.
Zasada domniemania niewinności to jeden z fundamentów prawa karnego, który stanowi nie tylko gwarancję sprawiedliwego procesu, ale także fundament demokratycznego państwa prawa. Oznacza ona, że każda osoba oskarżona o popełnienie przestępstwa jest uważana za niewinną, dopóki jej wina nie zostanie prawomocnie stwierdzona przez sąd.
W prawie cywilnym, gdzie spory rozstrzygane są na podstawie przedstawionych dowodów, a kwestia ich interpretacji stanowi kluczowy element procesu sądowego w przeciwieństwie do prawa karnego, gdzie pozwany jest niewinny do czasu udowodnienia mu winy. Artykuł ten przybliży czytelnikom zagadnienie swobodnej interpretacji dowodów w świetle przepisów Kodeksu cywilnego, ze szczególnym uwzględnieniem art. 5 i art. 6 k.c.
Prawo miało chronić nas przed natarczywymi telefonami od firm oferujących fotowoltaikę, kredyty czy inne niepotrzebne usługi. Niestety, codziennie wiele osób odbiera niechciane telefony, mimo że art. 172 Ustawy Prawo Telekomunikacyjne wymaga wyraźnej zgody konsumenta na taki kontakt. Prokuratura, zamiast reagować na łamanie prawa, często unika działania. Dlaczego więc w Polsce prawo wydaje się fikcją?
Łatwo odnieść wrażenie, że sprawy rozwodowe są jednym z prostszych. Błąd – są jednymi z najczęstszych, ale też mogą być jednymi z najbardziej wymagających i adwokat, który zajmuje się rozwodami, często musi wyróżniać się kwalifikacjami i szczególnymi umiejętnościami. Dlaczego rozwody mogą być tak skomplikowane prawnie?
W ostatnich latach obserwujemy rosnącą rolę firm wykupujących długi, w tym niestandaryzowanych sekurytyzacyjnych funduszy inwestycyjnych zamkniętych (NSFIZ). Ich działalność budzi kontrowersje i wątpliwości prawne, szczególnie w kontekście równości obywateli wobec prawa oraz zasad współżycia społecznego.
Faktyczne prawo jest zmienne, niezależnie od tego kto jest na scenie politycznej. Suweren, zgodnie z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, to naród, który jest źródłem wszelkiej władzy w państwie. W artykule 4 ustęp 1 Konstytucji mówi, że „Władza zwierzchnia w Rzeczypospolitej Polskiej należy do Narodu.” Jest to fundament demokracji, który ma zapewnić, że władza publiczna działa w interesie obywateli i dąży do ochrony ich praw, wolności i interesów.
