W czasie egzekucji doszło do absurdu. Komornik Sądowy Marek G. twierdzi, że znalazł 5000 zł na koncie dłużnika, po czym… umorzył egzekucję z powodu niewypłacalności dłużnika. Sędzia potwierdził, że komornik mógł „wymyślić” tę kwotę, w celu pobrania opłaty za szukanie. Problem w tym, że takie praktyki mogą sztucznie przerywać bieg przedawnienia i działać na szkodę obywatela.
Adwokat z urzędu nie kontaktował się z klientem, ignorował telefony, nie pisał, nie złożył żadnego pisma. I... nie poniósł żadnej kary. Rzecznik Dyscyplinarny przyznał, że mecenas naruszył zasady, ale umorzył sprawę jako „mniejszej wagi”, ponieważ mecenas nie wystąpił o wynagrodzenie za swoją bezczynność. Prawo formalnie zadziałało – sprawiedliwość, jak to często bywa, niekoniecznie.
Kobieta czekała dwa lata na pomoc, bo adwokat z urzędu nie odpowiadał na wiadomości, nie kontaktował się, nie złożył pisma i skarga do Okręgowej Rady Adwokackiej była ostatnią nadzieją. Ale czy system, w którym adwokat sądzi adwokata, może być rzeczywiście sprawiedliwy? A co, jeśli „etyka zawodowa” jest tylko pustym sloganem?
Kiedy ktoś kradnie nasz utwór – książkę, film, artykuł – nie zabiera go z półki, lecz z duszy. A mimo to prokuratura zbyt często odsyła pokrzywdzonych do sądu cywilnego, jakby nie dostrzegała przestępstwa. Tymczasem prawo autorskie przewiduje sankcje karne, a zaniechanie działania może oznaczać nie tylko bezradność, ale i współudział państwa w bezkarności.
Artykuł 77 Konstytucji RP gwarantuje, że ustawa nie może zamykać drogi do dochodzenia roszczeń. W praktyce jednak przepis ten pozostaje martwy, często ignorowany na rzecz ustaw – nierzadko pochodzących z czasów PRL. Choć konstytucja stoi najwyżej w hierarchii prawnej, jej ochrona praw obywatelskich ustępuje miejsca archaicznym regulacjom. Czy art. 77 jest tylko pustą deklaracją?
Artykuł 13 Konstytucji RP zakazuje działalności partii politycznych i organizacji, które odwołują się do ideologii totalitarnych lub stosują przemoc w dążeniu do władzy. Jest fundamentem ochrony ustroju demokratycznego. Jednak kto stoi na straży jego przestrzegania? Czy przepis ten jest skutecznie egzekwowany, czy pozostaje jedynie symboliczny?
Podpisanie pisma do prokuratury profilem zaufanym powinno wystarczyć – tak stanowi eIDAS i polska ustawa o podpisie elektronicznym. Mimo to prokurator wzywa do odręcznego podpisu, a potem i tak zgłaszający trafia na policję, gdzie składa zeznania i podpisuje klauzulę o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania. Po co więc podwójne podpisywanie, skoro podpis elektroniczny ma moc prawną równą odręcznemu?
W polskim e-sądzie funkcjonuje osobliwa zasada: niezależnie od treści i celu składanego pisma, organ traktuje je jako „sprzeciw” i odrzuca. Czy to wniosek, czy inny dokument – mechanizm działa tak samo. Absurd ten, będący przejawem okrężnej logiki, powoduje, że uczestnicy postępowań napotykają przeszkody proceduralne nieprzewidziane przez prawo. E-sąd broni decyzji referendarzy sądowych, choć orzecznictwo TSUE i Trybunału Konstytucyjnego kwestionuje ich kompetencje do wydawania nakazów zapłaty.
W dobie cyfrowej publikacji ochrona praw autorskich powinna być priorytetem, jednak rzeczywistość wygląda inaczej. YouTube, zamiast stać po stronie twórców, często faworyzuje osoby naruszające ich prawa. Procedury zgłaszania naruszeń są skomplikowane, a wymagania dotyczące dowodów – absurdalne. Sprawa, którą opisuję, pokazuje, jak globalna platforma ignoruje fundamentalne zasady ochrony własności intelektualnej, powołując się na amerykańskie „fair use”, sprzeczne z polskim prawem.
Komornik to przecież człowiek, który wkracza tam, gdzie sprawy finansowe poszły zupełnie nie tak. Kiedyś byłaby to idealna postać na czarno-białą kreskówkę: „Dłużnik kontra Komornik”. Jeden próbuje schować kanapę w piwnicy, drugi wynosi z mieszkania telewizor, a wszystko to przy dynamicznej muzyce Benny'ego Hilla. Ale przecież rzeczywistość jest bardziej skomplikowana!
