Komornik sądowy to zawód, który budzi wśród ludzi bardzo różne emocje – od lekkiego lęku, przez irytację, po zupełne niezrozumienie. W Polsce słowo „komornik” wywołuje skojarzenia z człowiekiem, który pojawia się wtedy, gdy sytuacja finansowa przybiera kolor nie tylko czerwony, ale wręcz purpurowy. Ale czy rzeczywiście zasługuje on na tak złą opinię? Spróbujmy spojrzeć na komornika z przymrużeniem oka.
Superbohater z teczką
Wyobraźcie sobie, że żyjemy w uniwersum superbohaterów. Batman, Superman, Iron Man – wszyscy w kolorowych kostiumach, ratujący świat przed katastrofą. A w rogu, w dyskretnym garniturze, stoi nasz bohater: Komornik. Nie ma peleryny, nie lata, a jego supermoc to niełamliwa długopis i zdolność do odnajdywania mienia szybciej niż systemy GPS. I choć nie jest najpopularniejszą postacią w tym uniwersum, jego rola jest niezaprzeczalnie ważna.
Komornik to przecież człowiek, który wkracza tam, gdzie sprawy finansowe poszły zupełnie nie tak. Kiedyś byłaby to idealna postać na czarno-białą kreskówkę: „Dłużnik kontra Komornik”. Jeden próbuje schować kanapę w piwnicy, drugi wynosi z mieszkania telewizor, a wszystko to przy dynamicznej muzyce Benny'ego Hilla. Ale przecież rzeczywistość jest bardziej skomplikowana!
Komornik w oczach dłużnika
W świecie dłużników krąży wiele legend o komornikach. Mówi się, że potrafią oni zidentyfikować nowiutkie auto na parkingu szybciej niż ktokolwiek inny, że nigdy nie zapominają o terminach, a ich ulubionym serialem jest „Lombard. życie pod zastaw”. Podobno najgroźniejsi komornicy potrafią wejść do mieszkania przez drzwi, okno, a w skrajnych przypadkach nawet przez sen dłużnika. Oczywiście, to tylko miejskie legendy, bo w rzeczywistości działają zgodnie z prawem i z zachowaniem procedur.
Jednak wyobraźnia ludzi nie zna granic. Jedna z popularnych anegdot mówi o komorniku, który zjawił się w mieszkaniu i zabrał… psa. W rzeczywistości nie chodziło o zwierzaka, ale o luksusowe legowisko, które miało wartość rynkową godną wystawy w galerii sztuki. „No bo jak to, pies ma spać na designerskiej poduszce, a ja nie mogę?" – mógłby zapytać dłużnik. I tu pojawia się sedno: komornik nie zabiera, co chce, lecz to, co zgodnie z prawem może zaspokoić roszczenia wierzyciela.
A co na to komornik?
Sam komornik to człowiek z krwi i kości. Też ma rachunki do opłacenia, też stoi w korkach i też czasem zapomina kupić mleko do kawy. Niektórzy mówią, że żyją w ciągłym strachu przed pytaniami na imprezach: „A ty czym się zajmujesz?”. Wystarczy powiedzieć „komornik”, a rozmówca nagle przypomina sobie, że musi natychmiast zadzwonić do babci.
Z drugiej strony, dla wielu komorników to zawód jak każdy inny. Zamiast naprawiać samochody czy leczyć ludzi, oni pomagają przywracać równowagę finansową. Dla wierzyciela, który od lat nie może odzyskać pieniędzy, komornik to prawdziwy rycerz na błyszczącym koniu. Może nie w zbroi, ale za to w garniturze i z aktem wykonawczym w teczce.
Komornik – zło konieczne czy bohater drugiego planu?
Choć komornik rzadko występuje w rankingach najpopularniejszych zawodów, jego rola jest niezastąpiona. To człowiek, który wkracza w sytuacje trudne, często nieprzyjemne, ale konieczne dla utrzymania porządku. Bez niego wielu wierzycieli nigdy nie odzyskałoby swoich pieniędzy, a sprawiedliwość finansowa pozostałaby tylko pustym frazesem.
Więc następnym razem, gdy usłyszysz słowo „komornik”, zamiast myśleć o nim jak o czarnym charakterze, spróbuj wyobrazić sobie superbohatera, który dzielnie walczy na froncie codziennych finansowych bitew. Może nie ma fanfar, ale hej – kto inny mógłby wynieść sofę z mieszkania w mniej niż 10 minut?!
