Usłyszałem dowcip. Spodobał mi się. Lubię tzw. „grę słów”. Lubię zabawę samym słowem. Bogactwo polskiego języka jest wspaniałą kopalnią możliwości zmiany znaczeniowej poszczególnych słów w odniesieniu do kontekstu. A wtedy nawet czarne nie jest czarne, a białe – białe. I tak powstała ta opowieść.
Od początku naszego świata trwa „wojna płci”. My Im, a One nam próbujemy udowodnić, kto jest lepszy i kto powinien stać u steru codzienności. Lecz jednocześnie obie strony starają się zabiegać o siebie nawzajem. Czy na pewno?
Życie to takie dziwne zjawisko, które - nie wiadomo po co, ani dlaczego - toczy się w kierunku śmierci. Wszystko, co zdobywasz, robisz kosztem czegoś, a i tak, to, o czym myślałeś, że jest twoje, pewnego dnia wyrywa ci ktoś lub coś, bez słowa wyjaśnienia. Zapraszam do lektury.
Pisać każdy może, idąc dalej za słowami piosenki o innego rodzaju twórczości - „trochę lepiej lub trochę gorzej...”.
Więc o co chodzi z tym pisaniem? Po co sięgam do czystego arkusza Word?
Przedstawiam pierwszą część klasycznego kryminału. Akcja rozgrywa się w świecie przyszłości, ale nie jest to science fiction. Uważam, że ludzka natura pozostaje niezmienna od tysięcy lat i w dalekiej przyszłości też zmianie nie ulegnie
z cyklu: przysiadki na Centralnym
Pyta pan, dlaczego śpię z otwartymi oczami? Bo widzi pan, ja od zawsze bałam się ciemności. A jak zamknie się oczy to otacza nas wtedy ciemność, prawda?. Ze strachu zaczęłam kiedyś zasypiać z otwartymi oczami i tak zostało do teraz.
Gdy jest brzydka pogoda przychodzą nam do głowy różne „psie myśli”. Pisze się wtedy takie teksty jak poniżej. Albo są to „smutasy” albo różne drobne formy, co mają zająć na chwilkę tylko, bo, a nuż, może zaraz, za chwilę przestanie padać…?
Przedsięwzięcie o takim rozmachu mogła zorganizować jedynie silna i majętna grupa ludzi, obce mocarstwo lub rodzima „ekipa” sam lub w porozumieniu z inną „ekipą”. Czy realizując plan podobnego przedsięwzięcia realizujący zakładają, że prawda o nim wyjdzie na jaw? Oczywiście nie!
Nie wiem ile miałem lat, kiedy trafiłem do sierocińca. Rodziców też nie pamiętałem. Byłem głodny, brudny, a wszy gryzły tak, że od drapania robiły się strupy.
Spałam. Ktoś przechodził i rzucił mi pieniądze. Cała plastikowa torba pełna była. Ile tego? Kto to wie? Kto to wie? Poszłam do naszego komisariatu na dworcu. Oddałam całą kwotę policji.
