Nie ma ocalałych. Nie ma świadków. Nie ma zapisków. A jednak znamy tę historię. Bitwa, która rozegrała się, nim wynaleziono pismo. Zatopiona wyspa, której położenia nie zna żaden współczesny żeglarz. Społeczność, która przeminęła tak całkowicie, że nie została po niej nawet ruina. A mimo to – opowieść istnieje. Czy to przypadek? Czy może... świadectwo tego, że ktoś – lub coś – jednak ją zapamiętał?
Poniższa przypowieść pochodzi z kursu „Książę Życia”.„…Dlatego tak ważne jest w życiu ukierunkowanie. To tak jakbyś chciał przejść przez wielką górę i zobaczył, że można przejść przez nią różnymi tunelami.
Usłyszałem dowcip. Spodobał mi się. Lubię tzw. „grę słów”. Lubię zabawę samym słowem. Bogactwo polskiego języka jest wspaniałą kopalnią możliwości zmiany znaczeniowej poszczególnych słów w odniesieniu do kontekstu. A wtedy nawet czarne nie jest czarne, a białe – białe. I tak powstała ta opowieść.
Proces wychowania człowieka zawsze wiąże się z \"wrzuceniem\" do jego umysłu wielkiej ilości informacji dotyczących ludzkiej egzystencji. Do wielu z nich dystansujemy się, zwłaszcza w wieku młodzieńczego buntu, ale z częścią identyfikujemy.
