Wyobraź sobie dwa pomieszczenia. Jedno pełne ostrych kątów, zimnych kolorów, prostokątnych form. Drugie miękkie, organiczne, z meblami o zaokrąglonych krawędziach, naturalnym świetle i łagodnych liniach. W którym czujesz się swobodniej? Odpowiedź pada błyskawicznie, jeszcze zanim zadasz sobie to pytanie świadomie. Bo twój układ nerwowy reaguje na formę szybciej niż twoje myśli.
Niepełnosprawność. Słowo, które brzmi jak wyrok. Jak ograniczenie. Jak błąd systemu. W szkolnych podręcznikach – margines. W przestrzeni publicznej – wyjątek. W języku – tabu. Ale co, jeśli cały ten obraz jest błędny?
Nie trzeba krzyczeć, żeby robić hałas. Czasem najgłośniejsze jest to, czego brakuje – i nic nie odbija się tak głośnym echem w twoim mózgu jak... niedobory. Mózg nie je „inaczej”. Mózg je dokładnie to samo, co ty. Z tą różnicą, że nie wybacza błędów żywieniowych.
To nie clickbait. To pytanie, które powinien sobie zadać każdy, kto liczy migdały na wadze kuchennej i zaczyna dzień od zimnego prysznica oraz modlitwy do świętej Leptyny. Bo obsesja zdrowia ma swoją ciemną stronę. I nie – nie chodzi tu o modne zaburzenia odżywiania z Instagrama. Chodzi o realne zjawisko neurologiczne i metaboliczne, które zamienia twoje dobre intencje w koszmar neurochemiczny.
Neuroplastyczność mózgu to zdolność układu nerwowego do zmiany swojej struktury i funkcji w odpowiedzi na doświadczenia i wyzwania. Mechanizm ten pozwala mózgowi adaptować się do nowych sytuacji, uczyć się nowych umiejętności i odbudowywać połączenia po urazach. Co ciekawe, afirmacje — krótkie, pozytywne stwierdzenia — również mają realny wpływ na neuroplastyczność, wzmacniając połączenia związane z pozytywnymi przekonaniami i zwiększając poczucie własnej wartości.
W książce „Narodziny bez przemocy” Frederick Leboyer postuluje opóźnienie odpępnienia noworodka. Uzasadnia to unikaniem traumy porodowej. Okazuje się jednak, że i ze względów fizjologicznych jest to ważne dla mózgu rodzącego się dziecka.
Trzy ośrodki mózgowe w naszym ciele powinny działać ze sobą spójnie a nie odzielnie.
Nasze myśli tworzą rzeczywistość w której żyjemy. Warto im się przyjrzeć.
Jeśli wyciągnęlibyśmy wszystkie włókna nerwowe w mózgu (neuryty), można by nimi owinąć glob czterokrotnie. To stłoczone w naszej czaszce okablowanie wygląda na ogromną plątaninę i bałagan. Matematycy jednak znają bardzo dobrze tę strukturę i mówią o niej często jako forma „sieci małego świata”.
