Jest też druga strona medalu – ewentualne problemy z właścicielem lokalu. A i właściciel często ma problem z lokatorami, którzy nie płacą w terminie, a przeprowadzenie eksmisji jest trudne i potrafi trwać dosłownie latami.
Dlatego wprowadzone w 2010 roku rozwiązanie, jakim jest najem okazjonalny, jest korzystne dla obu stron. No, może trochę bardziej dla wynajmującego, ale o tym później. Przy okazji zyskuje też państwo – tego typu umowa musi być sporządzona w formie aktu notarialnego, więc wszystko jest jawne, a przy tym trzeba ją zgłosić do Urzędu Skarbowego i uiszczać stosowny podatek - co na pewno ogranicza szarą strefę.
Z najmu okazjonalnego mogą skorzystać osoby prywatne zamierzające wynająć mieszkanie na nie dłużej niż 10 lat. Najemca musi notarialnie się zobowiązać do wyprowadzenia się pod wskazany adres (który musi być zapisany w umowie), jeżeli wynajmujący sobie tego zażyczy. Rzecz jasna życzenie to nie może być podyktowane widzimisię, lecz musi być rzeczywiście uzasadnione – zwykle rażącym naruszeniem warunków najmu (np. niepłaceniem czynszu) lub wygaśnięciem umowy. Uczciwe osoby nie mają zatem się czego obawiać – bezzasadne żądanie eksmisji nie może im zaszkodzić. Zapis ten jest korzystny z punktu widzenia właściciela, gdyż umożliwia łatwe usunięcie niewypłacalnego lokatora. Procedura eksmisji nie powinna trwać dłużej niż kilka miesięcy, a właścicielowi przysługuje prawo złożenia do sądu wniosku o nadanie klauzuli wykonalności aktowi notarialnemu.
Jednak umowa najmu okazjonalnego zabezpiecza także najemcę, gwarantuje bowiem stałą wysokość z tytułu najmu, które mogą być podniesione tylko na warunkach zawartych w umowie. Jeżeli zapis taki się nie pojawi, właściciel nie będzie mógł dokonać podwyżki. Najemcę chroni także przepis stanowiący, ze kaucja za najem okazjonalny nie może być wyższa niż sześciokrotność czynszu za jeden miesiąc.
Jak wspomniano, umowa ta musi być zawarta w kancelarii notarialnej, co wiąże się z uiszczeniem taksy notarialnej. Zazwyczaj koszty te bierze na siebie właściciel. Nie są one jednak duże – nie mogą wynosić więcej niż jedna dziesiąta minimalnego wynagrodzenia za pracę.
