Dziedziczenie oznacza, że po czyjejś śmierci jego prawa i obowiązki czyli spadek przechodzą na jedną lub kilka osób. Prawo cywilne określa kto jest uprawniony do dziedziczenia i między jakimi osobami dokonuje się podział majątku po zmarłym. Takie dziedziczenie określa się mianem dziedziczenia ustawowego w przeciwieństwie do dziedziczenia testamentowego (w tym wypadku spadek dziedziczy osoba wyznaczona w ważnym testamencie). W kodeksie cywilnym za najbliższy krąg spadkobierców czyli osoby uprawnione do dziedziczenia uważa się małżonków, zstępnych czyli dzieci, wnuki i prawnuki, rodziców, rodzeństwo i zstępnych rodzeństwa. Nie są to relacje do końca symetryczne. Wnuk dziedziczy do po dziadku, ale dziadek po wnuku już nie. Podobnie ma się rzecz na przykład z wujem (zamożny wujek z Ameryki to marzenie wielu osób), po którym siostrzeniec jak najbardziej dziedziczy, ale wuj nie jest uprawniony do dziedziczenia po siostrzeńcu.
Osobami najbardziej uprawnionymi do dziedziczenia po sobie są małżonkowie (mają prawo dziedziczyć nawet wtedy, gdy w momencie śmierci jednego z nich pozostawali w stanie separacji). Jeśli śmierć nastąpiła w trakcie procesu rozwodowego, to zostaje on umorzony (inaczej ma się rzecz w przypadku, gdy to zmarły wystąpił o rozwód z orzeczeniem o winie drugiej strony, to dziedziczący po nim mogą wystąpić o wyłączenie współmałżonka od dziedziczenia).
Dzieci zawsze dziedziczą po swoich rodzicach. Nie ma na to wpływu fakt czy dziecko pochodzi z małżeństwa czy jego rodzice nie pobrali się. Na fakt dziedziczenia nie wpływa też ewentualny rozwód rodziców. Adoptowane dziecko dziedziczy tak samo jak biologiczne.
Polskie prawo dzieli spadkobierców na trzy grupy. W skład pierwszej z nich wchodzi małżonek i dzieci (oraz zstępni dziecka, jeśli ono nie dożyło podziału spadku). Druga grupa uprawnionych do spadku to małżonek spadkodawcy, jego rodzice, rodzeństwo oraz zstępni rodzeństwa. Jeśli nie ma spadkobierców z obu tych grup, to spadkobiercą zostaje Skarb Państwa (i to jest ta trzecia grupa).
