Dlaczego tak łatwo przyjmujemy błędne autorytety jako wzorce? W świecie zdominowanym przez media i powierzchowność, często wybieramy osoby popularne, a niekoniecznie mądre czy moralne. Psychologicznie wynika to z naszej potrzeby akceptacji, podziwu i przynależności. Jak rozpoznać, że podążamy za niewłaściwymi wzorcami? I jakie mechanizmy sprawiają, że dajemy się na to nabrać?
Szukamy różnych autorytetów, mistrzów czy nauczycieli aby nas prowadzili. Obecnie niemal wszystkie autorytety upadają i jesteśmy zmuszeni szukać tego prawdziwego przewodnika, którym jest światlo.
Samodzielne myślenie nie zawsze jest wygodne, ale często opiera się na zdaniu kogoś kto jest dla nas autorytetem i słowa powiedziane przez taką osobę uznajemy za rzeczywistość, zupełnie nie zastanawiając się ile właściwych racji mają te przekonania.
Gdyby ktoś powiedział Ci, że jesteś swoim największym autorytetem, uwierzyłbyś w to? Przyjąłbyś taką informację bez zastrzeżeń? A może pojawiłyby się wątpliwości? Nie wiem, jak z tym dokładnie wygląda u Ciebie, dlaczego by jednak nie zaryzykować i uznać, że jest to prawdą? Nic przecież na tym nie tracisz, a zyskać możesz wiele. To jak?
Droga od karła do geniusza jest długa i na pewno do łatwych nie mozna jej zaliczyć. Każdy sam dokonuje wyboru kim będzie, karłem czy geniuszem. Niby proste, rzeczywistość jednak pokazuje zupełnie, co innego.
"Wiara w autorytety powoduje, że błędy autorytetów przyjmowane są za wzorce." Lew Tołstoj. Artykuł na temat tego, jaką siłę mamy, posiadając autorytet, oraz jak możemy na tym skorzystać.
Od dawna uważam, że spora część ludzi to ciemna masa, gdzie obojętnie jaki autorytet, który ma swoich 'wyznawców' powie coś, a oni to połkną jak pelikany i po czasie przywłaszczą kogoś myśli i emocje, mówiąc ,,Ja tak myślę'' i nawet zginą za jego ideologie.
Sprawne zarządzanie wymaga od menadżera umiejętności trafnej oceny potencjału i możliwości swoich pracowników. Właściwa ocena pozwala na unikanie zbędnych konfliktów, pomaga innym się rozwijać, tworzyć sprawne zespoły. I choć większość szefów się z tym zgadza, to jednak w praktyce wygląda to różnie.
Zrozumienie, Siła, Odporność, Celowość, Skuteczność, Autorytet, Radość - to składniki udanego życia.
Udanego, czyli najwspanialszego, jakie możesz sobie wyobrazić.
Jeśli myslisz, że to możliwe, by mieć takie życie, to zachęcam do dalszej lektury.
To jest okropne. Jak Ty możesz coś takiego wkładać na siebie? Gdzie Ty miałeś oczy, kupując ten samochód? Przecież to złom. Jak ona fatalnie wygląda! Coś okropnego, tego się nie da słuchać. Jeden wielki fałsz.
Jeszcze jeden przykład? Chyba nie trzeba.
