W Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, która jest najwyższym aktem normatywnym, którego nie może podważyć ani Sejm, ani Senat, ani też ktokolwiek inny, czytamy:
Art. 53.
1. Każdemu zapewnia się wolność sumienia i religii.
2. Wolność religii obejmuje wolność wyznawania lub przyjmowania religii według własnego wyboru oraz uzewnętrzniania indywidualnie lub z innymi, publicznie lub prywatnie, swojej religii przez uprawianie kultu, modlitwę, uczestniczenie w obrzędach, praktykowanie i nauczanie. Wolność religii obejmuje także posiadanie świątyń i innych miejsc kultu w zależności od potrzeb ludzi wierzących oraz prawo osób do korzystania z pomocy religijnej tam, gdzie się znajdują.
6. Nikt nie może być zmuszany do uczestniczenia ani do nieuczestniczenia w praktykach religijnych.
7. Nikt nie może być obowiązany przez organy władzy publicznej do ujawnienia swojego światopoglądu, przekonań religijnych lub wyznania.
Powyższe zapisy Konstytucji gwarantują to, że nigdy nie mogą zostać stworzone żadne listy, które ma obowiązek podpisać każdy, nawet jeżeli posiada inne poglądy na ten temat. Nikt nie ma prawa zmusić wolnego człowieka, aby zapisał się do kościoła katolickiego lub innej religii. Tym bardziej nikt nie ma prawa, aby wprowadzać listy, które będzie podpisywał każdy obywatel Polski, ani też konsekwencji w postaci kary, za brak uczestnictwa w agitacjach kościoła katolickiego lub innego wyznania.
Dla tych, którzy mają wątpliwości:
Art. 8.
2. Przepisy Konstytucji stosuje się bezpośrednio, chyba że Konstytucja stanowi inaczej.
Artykuł ósmy Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, informuje nas o tym, że zapisy Konstytucji nie wymagają wykładni, a mają być stosowane tak, jak zostały zapisane.
W efekcie Konstytucja informuje nas o tym, że nikt nigdy nie zmusi nikogo do działań sprzecznych z jego sumieniem i prawami do posiadania wyznania lub też prawami do nie posiadania wyznania.
Wiele osób uważa, że Konstytucja obowiązująca obecnie jest nieprawna, toteż poniżej zacytuję zapisy z Konstytucji Kwietniowej z dnia 23 kwietnia 1935:
Art. 5
(2) Państwo zapewnia obywatelom możność rozwoju ich wartości osobistych oraz wolność sumienia, słowa i zrzeszeń.
Art. 7
(1) Wartością wysiłku i zasług obywatela na rzecz dobra powszechnego mierzone będą jego uprawnienia do wpływania na sprawy publiczne.
(2) Ani pochodzenie, ani wyznanie, ani płeć, ani narodowość nie mogą być powodem ograniczenia tych uprawnień.
Mając na uwadze powyższe zapisy, wymysł o nakazie do obecności w kościele, można nazwać jedynie totalną bzdurą!
