Właśnie dla takich osób polecana jest psychoterapia. Jeszcze nie jest ona popularna w naszym kraju, a wiele osób wstydzi się poprosić o pomoc psychoterapeutę. Jednak uważam, że nie jest to najlepsza strategia. Psychoterapia (co udowodniono nie tylko w badaniach, ale przede wszystkim w praktyce) – pomaga.
Oczywiście - o pomoc trzeba umieć i chcieć poprosić. Dodatkową barierę może także stanowić brak umiejętności przyjmowania pomocy i wiary w to, że faktycznie ktoś może nam pomóc, a za jego działaniem nie kryją się ukryte przesłanki.
Zupełnie błędnie uznaje się, że psychoterapia jest dla osób słabych. Tak naprawdę wymaga wielkiej siły i odwagi, by przyznać się przed sobą samym, że nie zawsze jesteśmy w stanie poradzić sobie fantastycznie z problemami, jakie stawia przed nami życie. Co ważne – nie jest także prawdą, aby psychoterapeuta w jakikolwiek sposób określał, w jaki sposób mamy dalej żyć i jakie mamy podejmować decyzje.
Psychoterapeuta to tak naprawdę swego rodzaju towarzysz, który wysłucha i może tylko i wyłącznie naświetlić nam nasze problemy. Podaje on nam dłoń, jednak nigdy nie wydaje jakichkolwiek poleceń. Może on jedynie swoją wiedzą i doświadczeniem zadawać nam odpowiednie pytania i sprawić, że sami dojdziemy do tego, co tak naprawdę jest nam potrzebne, abyśmy poczuli się lepiej.
Zatem fałszywa wydaje się być także opinia, że terapeuta może nas od siebie uzależnić. Często spotykam się także ze zdaniem, że raz rozpoczęta terapia ciągnie się do końca życia, a człowiek nie jest już w stanie samodzielnie podejmować żadnej (nawet banalnej) decyzji. Cóż – taka sytuacja nie powinna nigdy zdarzyć się, jeśli współpracujemy z dobrym terapeutą. Właśnie z tego powodu przed rozpoczęciem psychoterapii musimy bardzo dobrze zapoznać się z kwalifikacjami i referencjami terapeuty.
