W myśl wspomnianych wyżej przepisów osoba uprawniona może domagać się alimentów, a zobowiązany dłużnik ma obowiązek spełnić świadczenie alimentacyjne. Obowiązki alimentacyjne zgodnie z prawem mają charakter ściśle osobisty, w związku z czym przeniesienie ich na inną osobę jest nie możliwe.
Wierzytelności alimentacyjne zgodnie z art. 505 k.c., nie mogą być umorzone przez potrącenie, oraz zgodnie z art. 831 § 1 pkt 3 k.p.c., nie mogą być przedmiotem egzekucji i zastawu – mówi o tym też art. 327 kodeksu cywilnego. Zgodnie z prawem nie jest też dopuszczalne przejęcie obowiązku alimentacyjnego przez inną osobę. Jednak zgodnie z art. 356 § 2, alimenty w postaci pieniędzy dłużnik alimentacyjny może spełnić za pośrednictwem osoby trzeciej, w szczególności poręczyciela.
Niedawno Sąd Najwyższy stwierdził, iż alimenty należą do szczególnego rodzaju wierzytelności - osoba uprawniona mogłaby przykładowo zbyć zaległe raty alimentacyjne, których nie może wyegzekwować, i uzyskać dzięki temu środki utrzymania. Raty alimentacyjne, które stały się wymagalne i zostały zasądzone prawomocnym wyrokiem sądu, nie są już ściśle związane z osobą uprawnionego.
Jednak Sąd Najwyższy zwrócił również uwagę na fakt, iż obowiązek alimentacyjny służy również kształtowaniu właściwych postaw, zasad postępowania w rodzinie, wpływa na umocnienie łączących rodzinę więzi i kształtuje wzajemne relacje między jej członkami. Cele te natomiast można osiągnąć jedynie wtedy, gdy po obu stronach stosunku alimentacyjnego znajdują się osoby określone w przepisach Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Dopuszczenie możliwości przelewu rat alimentacyjnych z kolei może doprowadzić do naruszenia spójnego systemu regulacji alimentacyjnych.
