Praca operacyjna służb specjalnych, vol. 1
Wykorzystanie osobowych źródeł informacji w pracy służb operacyjno–rozpoznawczych – ogólne założenia
INFORMATOR (osobowe źródło informacji) – osoba, która jednorazowo lub systematycznie przekazuje organom ścigania informacje na interesujące je tematy i czyni to w sposób niejawny.
Informatora (osobowe źródło informacji) wykorzystuje się do:
ogólnego rozpoznania, ujawniania przestępstw, wykrywania sprawców przestępstw, zatrzymywania osób ukrywających się, poszukiwanych, itp., do odzyskania mienia pochodzącego z przestępstwa lub stanowiącego dowód w postępowaniu lub ulegającemu przepadkowi, do dezintegracji i dezinformacji środowisk będących w zainteresowaniu organów ścigania.
Skuteczność typowania i dobierania informatorów (osobowych źródeł informacji) oraz okoliczności i czynniki ułatwiające lub motywujące pozysk.
Czynniki subiektywne (czynniki, na które funkcjonariusz służby operacyjnej ma wpływ):
- kontakt funkcjonariusza ze społeczeństwem, rozpoznanie terenowo–osobowe,
- właściwy stosunek funkcjonariusza do obywateli,
- utrzymywanie w tajemnicy źródeł informacji,
- dyskrecja,
- legendowanie.
Czynniki obiektywne (niezależne od funkcjonariusza):
- potrzeba posiadania informacji,
- istnienie w środowisku osób o odpowiednich cechach psychofizycznych, nadających się do poufnej współpracy,
- możliwość uzyskiwania informacji przez wytypowane osoby,
- materiały obciążające.
Zasady obowiązujące przy pozyskaniu osobowego źródła informacji: dobrowolności, celowości, masowości.
ZASADA DOBROWOLNOŚCI – zakaz stosowania przymusu przy pozyskaniu.
ZASADA CELOWOŚCI – pozysk przeprowadza się z potrzeby operacyjnej uzyskiwania konkretnych informacji o konkretnych zagadnieniach, środowiskach, miejscach.
ZASADA MASOWOŚCI – skuteczność równa się ilości pozyskanych osobowych źródeł informacji.
Lit. (wybór):
- Ustawa o Policji,
- Ustawa o ochronie informacji niejawnych,
- Zarządzenie nr 039 / 96 KGP (nieobowiązujące).
