Zgodnie z tą zasadą, nie mają tu znaczenia możliwości zarobkowe rodziców. Z obowiązku alimentacyjnego zostają zwolnieni wyłącznie w sytuacji, gdy nie mają żadnych dochodów ani możliwości zarobkowych (dotyczy to osób niepełnosprawnych, schorowanych, niezdolnych do pracy).
O ile konieczność utrzymywania dzieci małoletnich jest kwestią bezsporną, o tyle pewne wątpliwości może budzić dawanie funduszy na utrzymanie dziecka dorosłego. Kodeks rodzinny i opiekuńczy nie wyznacza górnej granicy wieku, powyżej której dziecko powinno utrzymywać się z własnych zarobków. Z pewnością granicą taką nie jest osiągnięcie przez niego pełnoletniości. Zgodnie z polskim prawem rodzice powinni zapewnić dzieciom odpowiednie warunki do rozwoju. Zatem jeśli pełnoletnie dziecko po zakończemu obowiązkowej edukacji chce kontynuować naukę na studiach, obowiązkiem rodziców jest dalsze go utrzymywanie.
W przypadku jednak, gdy dziecko nie radzi sobie na studiach - z powodu własnych zaniedbań lub też braku osobistych zdolności nie zalicza egzaminów i musi powtarzać rok, obowiązek alimentacyjny wygasa. W przeciwnym przypadku rodzice powinii finansowo wspierać swoje dziecko aż do ukończenia przez nie nauki i znalezienia pracy.
Warto także wspomnieć o tym, iż jeżeli dziecko - mimo odpowiedniego wykształcenia lub przygotowania do zawodu - nie może znaleźć pracy, również ma prawo ubiegać się o alimenty. Pomoc finansowa powinna więc trwać aż do uzyskania przez dziecko możliwości do samodzielnego utrzymania się.
