Dowody archeologiczne sugerują, że dieta pierwszych ludzi była w dużej mierze uzależniona od klimatu i dostępności zasobów. W tropikach spożywano głównie rośliny, owoce, orzechy i korzenie. Mięso pojawiało się wtedy, gdy było dostępne – a nie jako codzienna norma. Tymczasem w rejonach chłodnych, gdzie zimy nie dawały szans roślinom, mięso stawało się podstawą przeżycia.
Lecz nawet tam, gdzie zabijano, nie odbierano życia bezmyślnie. Indianie północnoamerykańscy, Inuici, niektóre afrykańskie i azjatyckie ludy – wszyscy praktykowali rytuały przeprosin i wdzięczności wobec zwierzęcia. Zabicie jelenia czy bawołu miało wymiar duchowy, a mięso spożywano z szacunkiem. Kości, skóra, krew – nic się nie marnowało. Natura była partnerem, nie zasobem.
Współczesny świat zburzył tę równowagę. W przemysłowej hodowli zwierzęta traktowane są jak przedmioty: tuczone, przetrzymywane w zamknięciu, zabijane taśmowo. Mięso stało się towarem – a cierpienie częścią rachunku, którego nie chcemy oglądać.
Na szczęście, rośnie świadomość. Coraz więcej osób zadaje pytania: czy naprawdę potrzebuję mięsa każdego dnia? Czy mogę jeść, nie krzywdząc? Wegetarianizm, weganizm, fleksitarianizm – to już nie marginalne zjawiska, lecz część szerszej zmiany. Rośnie liczba firm oferujących roślinne alternatywy, które zaskakują smakiem i jakością.
Relacja człowieka ze zwierzęciem to nie tylko kwestia diety, ale także sumienia. Dawni ludzie wiedzieli, że każde życie ma wartość – nawet to, które muszą odebrać. Dziś możemy wrócić do tego myślenia, nie porzucając nowoczesności, lecz nadając jej duszę. Nie chodzi o to, by wszyscy przestali jeść mięso. Chodzi o to, by znów zacząć jeść z namysłem, pokorą i – choć brzmi to staroświecko – wdzięcznością.
