Wybrane metody pomiaru szczegółów terenowych w geodezji

W czasie wykonywania pomiaru geodezyjnego geodeta zbiera informacje odnośnie:
-nazwy jednostek podziału administracyjnego
-nazw wsi, przysiółków, uroczysk
-nazwy ulic, placów
-nazwy rzek, potoków, jezior
-rodzajów użytków gruntowych
-rodzajów i charakteru obiektów budowlanych, numerów porządkowych budynków
-rodzajów urządzeń podziemnych i ich przeznaczenie
Wyróżnia się następujące metody pomiaru szczegółów terenowych:
-biegunowa
-domiarów prostokątnych (ortogonalna)
-przecięć kierunków
-przedłużeń
-wcięć kątowych (w przód i wstecz)
-wcięć liniowych
-wcięć kątowo-liniowych
- za pomocą odbiornika GPS
Pomiary geodezyjne metodą biegunową
Zaleca się wykonanie pomiaru tachimetrem elektronicznym lub teodolitem sprzężonym z dalmierzem.
Narzędzia pomiarowe powinny spełniać warunki dokładnościowe zakwalifikowane do trzech grup dokładności:
I- 0,05 m
II – 0,20 m
III – 0,30 m
Przy pomiarze odległości taśmą długość celowej nie powinna przekraczać 50m.
Pomiar szczegółów I grupy powinien być uzupełniony pomiarem sprawdzającym,  a więc pomiarem:
-czołówek
-odległości do punktów przecięć konturów lub ich przedłużeń z bokami osnowy,
-pomiarem do innych szczegółów terenowych lub pomiarem z innego stanowiska.
Stanowiskami instrumentu mogą być punkty osnowy sytuacyjne lub osnowy wyższego rzędu.
Odpowiednio, na stanowisku wykonujemy:
-pomiar dwóch kierunków orientujących na punkt osnowy
-ostatni odczyt wykonuje się na punkt przyjęty za początkowy
-zapisy wyników pomiaru prowadzi się w dzienniku pomiarowym z równoczesnym sporządzeniem szkicu polowego
Do pomiaru szczegółów II i III grupy dokładność dopuszcza się stosowanie stanowisk na stabilizowanych punktach I grupy dokładności
Pomiar metodą ortogonalną
Metoda stosowana przy pomiarach sytuacyjnych niewielkich obszarów. Linie pomiarowe opierają się o punkty osnowy sytuacyjnej lub wyższego rzędu. Punkty osnowy pomiarowej nie stabilizuje się w sposób trwały Długość linii pomiarowej nie powinna być większa od 250 m na terenach zurbanizowanych oraz 400 m na terenach leśnych i polach.
Linie pomiarowe można przedłużać poza jej punkty końcowe tycząc instrumentem lecz przedłużenie nie może być większe od 1.3 długości linii. Do wyznaczenia spodka prostopadłej opuszczonej na linię pomiarową używać węgielnicy dwupryzmatowej, a domiaru taśmy 20-50m.
Pomiary geodezyjne metodą przedłużeń
Stosowany do pomiaru szczegółów o wyraźnych konturach. Kąt zawarty pomiędzy bokiem osnowy a przedłużeniem powinien zawierać się od 45-135 stopni. Przedłużany odcinek musi zachować proporcje 2:1.