Z natury rzeczy czarna dziura nie może być obserwowana, naukowcy jednak sądzą, że potrafią zlokalizować niektóre z nich. W tym celu szukają oni układów, które są źródłem bardzo silnego promieniowania rentgenowskiego. Przypuszcza się bowiem, że powstaje ono z materii trafiającej do czarnej dziury, która jest rozgrzewana do temperatury kilku milionów stopni Celcjusza.
Niektórzy uczeni uważają, że istnieją również białe dziury. Różnią się one tym od czarnych dziur iż w nich energia wytryskuje, by wszystko mogło zacząć się od początku.
Ostatnie wielkie odkrycia:
-w lipcu 2004 roku astronomowie odkryli jedną z największych znanych nam czarnych dziur, w centrum galaktyki w zbiorze Wielkiej Niedźwiedzicy.
- w listopadzie 2004 odkryto pierwszą czarną dziurę średniej wielkości w naszej galaktyce. Jej masa jest oceniana na około 2,6 milionów mas Słońca.
Czarne dziury nie są wieczne, gdyż mogą one zostać unicestwione w wyniku procesów kwantowych, które zachodzą w bardzo silnych polach grawitacyjnych.
W 1974 roku Stephen Hawking udowodnił, że istnieje proces kwantowy, dzięki któremu czarna dziura ze swoim polem grawitacyjnym może stwarzać cząstki, co prowadzi do zmniejszenia jej masy i rozmiarów. Kiedy powstaje czarna dziura, wszystkie procesy na powierzchni zapadającej się gwiazdy ulegają spowolnieniu. Pole grawitacyjne staje się wszędzie stałe. Nie może ono stwarzać cząstek, więc podczas formowania się czarnej dziury zmienne pole produkuje pewną liczbę cząstek, ale ich strumień gwałtownie maleje. Kiedy promień powierzchni gwiazdy zbliży się do promienia grawitacyjnego, powinny ustać wszystkie procesy. Hawking wykazał, że takie rozumowanie jest błędne. Według niego strumień powstających cząstek nie zaniknie, lecz będzie utrzymywał stałą wartość nawet po powstaniu czarnej dziury. Wewnątrz czarnej dziury pole wcale nie ulega zamrożeniu.
