Często w życiu nie potrafimy podejmować racjonalnych decyzji. Wielu szuka pomocy u wróżek, u znajomych, ale rzadko szuka tam, gdzie ta odpowiedź jest. Niezaprzeczalnie każdy z nas jest źródłem wielkiej wiedzy i zawsze, niezależenie od sytuacji należy pytać własnego serca! Ono nigdy się nie myli.
Też marzę żeby polecieć w chmury, ale wiem kim jestem, więc akceptuję to, czego zmienić nie mogę a zmieniam to, co się da. Nie gorzknieję, nie dziobię tych, którzy polecieli wyżej, bo na to szkoda energii.
To, co się dzieje wśród nas, ludzi, jest czasem tak wstydliwe, że lepiej jest komentowanie tych zjawisk przerzucić na świat zwierząt. One się nie obrażają, nie „mają za złe”, a my możemy bezkarnie poszydzić sobie z nas samych. Tytuł pierwszego wierszyka jest celowo niegramatyczny – licentia poetica.
Co wiemy o naszych Młodszych Braciach? Czy potrafimy zrozumieć ich zachowania? Czy zasługujemy na ich miłość? Czy powinniśmy się wstydzić? Tyle pytań... A jakie są odpowiedzi?
Żartobliwe i surealistyczne opowiadanko. Napisałam je kiedyś jednym tchem. Broń boże nie porównuję kobiety do kury, no może troszeczkę. Zaznaczam jednak, że to pastisz, ironia, żarcik i gra słów. Zapraszam do poczytania. ;-)
Kura a polska racja stanu. Pan Józef Kur : Moja żona Wanda Kur musi wreszcie zrozumieć, że dla jej dobra najpierw imię, a potem nazwisko, a nie odwrotnie!!!
