Pierwszą zasadą podczas uprawiania sportów walki jest bezwzględna ochrona własnego zdrowia, która bezpośrednio przekłada się na świadomość sposobu wykonywania kolejnych treningów pod względem technicznym, jak i wyposażenie w odpowiedni sprzęt treningowy, który umożliwi nam zabezpieczenie odpowiednich części ciała.
Oczywiście, jeszcze kilkanaście lat temu wiele ze współcześnie dostępnych na rynku dodatkowych akcesoriów stanowiły zbędny wydatek, absolutnie niepotrzebną rzecz. Jednak, na drodze rozwoju sportu, oraz stale pogłębiającej się techniki jego uprawiania wymusiła ona na producentach akcesoriów stałe poszerzanie swojego asortymentu, właśnie w odniesieniu do podnoszenia standardów bezpieczeństwa w sektorach sztuk, które najbardziej oddziałują na poziom uszkodzeń fizycznych.
Jednym z przykładów akcesorium sportowego, które znane było już w VIIw. p.n.e. były rękawice bokserskie.
Krótka historia boksu
Współcześnie ten zjawiskowy sport cieszy się sporą popularnością, choć pod względem widowiskowości częściej przez widzów wybierane są zawody mieszanych sztuk walki, w których elementy boksu również występują.
Historię popularności boksu od VIIw p.n.e. jak i ostatnie 100lat idealnie określa krzywa sinusoidalna. Walka na pięści od stuleci towarzyszyła ludzkości jako naturalna forma obrony, choć początkowo współcześnie niesłusznie uważana była za rodzaj sportu. Pojęcie sportu, jakie znamy obecnie którego głównym mechanizmem napędzającym, poza myśleniem kapitalistycznym, jest poszerzanie i uatrakcyjnianie sektora rozrywkowego, należy notować na wiek XVI/XVII, podczas gdy wszystko to co uważamy za sportowe zaplecze starożytności (patrz. Igrzyska Olimpijskie) było niczym innym jak szkoleniem wojowników i musztrą wojskową.
Walki pięściarskie znane były już w starożytności blisko 5000 lat przed naszą erą , w czasach Sumerów, zamieszkujących Dolną Mezopotamię. To właśnie oni utworzyli jedną z najbardziej rozwiniętych cywilizacji IV tysiąclecia, pochłonięci przez napływających Amorytów, stali się częścią starożytnego państwa semickiego- Babilonii. To właśnie z tamtego okresu pochodzi jedno ze znalezisk odkrytych na terenie Bagdadu- płyta przedstawiająca dwóch pięściarzy w postawie bojowej. Podobnych odkryć dokonano na terenie Egiptu w postaci malowideł naściennych, m.in. przy jednym z najpopularniejszych grobowców Meri-Re.
Boks doskonale był znany na terenie Grecji, w rejonach Krety już blisko 2000 lat przed naszą erą, o czym świadczą rytony prezentujące pięściarzy z ochraniaczami na głowie. W zależności od wyspy oraz odległości od głównej strefy wpływów, forma boksu przybierała nieco inny wymiar. Choć na Krecie wykorzystywano specjalne nakrycia głowy do ochrony, na wyspie Tera (Santorii) bokserzy wykorzystywali rękawice- prawa dłoń osłonięta była skórzaną rękawicą i służyła do wykonywania ciosów, lewa- naga, wykorzystywana do ich odbijania.
Na przełomie XV/XIVw. p.n.e. w Grecji rozprzestrzeniła się forma pięściarstwa, która uprawiana była w charakterze walki „na śmierć i życie”, o czym pisał Homer. Jako dyscyplina sportowa, boks został wprowadzony dopiero w VIIw. p.n.e. w ramach Igrzysk, które nakreśliły ich charakter- zasady i regulamin na blisko 300 lat. Ówcześnie główną zasadą, która rozstrzygała o wyniku walki był brak remisu.
Pierwsze osłony na dłonie wykonywane były ze skórzanych rzemieni, w które na drodze postępu brutalności przebiegu walk, wplatano kawałki żelaza- głównie w formie blaszek.
W IIIw. p.n.e. zaciekłość walki wypierana była przez rozwój i znajomość techniki. To właśnie wtedy do historii przeszły walki wielkich pięściarzy starozytnych, którzy wygrywali z przeciwnikiem bez otrzymania jednego ciosu, w walkach,w których przeciwnicy rezygnowali zmęczeni ciągłą próbą walki (przykład Melankomasa z Karii, który zapisał się w historii boksu starożytnego, doprowadzając przeciwników do skrajnego wycieńczenia).
W trakcie wchodzenia na poziom zawodowy, dyscyplina przybrała na brutalności, i wspomniane żelazne blaszki coraz częściej zastępowano kamienistymi stożkami, zębami rekinów lub innych zwierząt. Walki często kończyły się brutalną śmiercią przeciwnika w wyniku ciężkich urazów i zmasakrowania ciała. Przechodząc na tereny Cesarstwa Rzymskiego, walki stopniowo przestawały mieć charakter olimpijski a stanowiły element walk Gladiatorów.
Przez kolejnych 500 lat boks świetnie rozwijał się na terenach Oceanii, dopiero upadek Igrzysk Olimpijskich (393 r. n.e.) wstrzymał szerzącą się popularność tej dyscypliny.
Oczywiście, pięściarstwo było nadal uprawiane jednak nie stanowiło ono już tak pożądanej rozrywki. VIw. n.e przyniósł rozwój techniki oraz poszerzenie zasobu akcesoriów- zamiast skórzanych rzemieni sportowy wykorzystywali liście palmowe, a na arenie można było zobaczyć również bijące się kobiety. Pięściarstwo od tej pory stanowiło tanią rozrywkę dla zubożałego społeczeństwa, przez co w mniejszych grupach wykształtowały się odrębne zasady oraz przepisy, jak np. ruskie kułacze boje- wieś przeciwko wsi; które usankcjonowane zostały w XIVw. przez carycę Katarzynę II.
Powrót dyscypliny sportowej odnotowujemy na początku XVIIIw., w Anglii, kiedy to James Figg ogłosił się Mistrzem walk na gołe pięści, który 5 lat później zorganizował pierwszy, międzynarodowy pojedynek, w trakcie którego starli się, pochodzący z Wenecji Stopa L Acqa z Johnem Whitackerem. Orientacyjne zasady, które mniej więcej znamy do dzisiaj, zostały wprowadzone dopiero w latach 40 XVIIIw. przez London Prize Rules, zabraniały one ciosów poniżej pasa, skodyfikowały one również formę sektora do walki- kwadratowego ringu otoczonego linami. Po przejęciu stanowiska głównego menadżera przez Jacka Broughtona i śmierci jednego z pięściarzy podczas walki, ustalono zasady rozstrzygania spotkań- zwycięstwo przez knock-out (po upadku, przeciwnik nie podnosi się przez 30 s.) Wiek XIX przynosi pewną reorganizację panujących zasad dla podniesienia wartości rozrywkowej w cieniu kapitalizmu.
W celu podniesienia bezpieczeństwa zawodników, w połowie XVIIIw. Broughton wynalazł rękawice bokserskie, jednak ich ciężar oraf przyzwyczajenie do dotychczasowych efektów walki rzadko spotykał się z aprobata zawodników, którzy nadal preferowali walkę na gołe pieści.
Wraz z europejskimi emigrantami, boks trafił na nowy, zaoceaniczny grunt- do USA; gdzie pierwsze walki toczone były pomiędzy Anglikami i Irlandczykami, dopiero później zakorzeniły się w świadomości amerykanów.
Koniec XIXw. Przyniósł ze sobą poszerzenie panujących zasad. Wprowadzono 3 minutowe rundy, obowiazek korzystania z rękawic ochronnych, a także podział konkurencji na kategorie wagowe zawodników, aby jak najbardziej wyrównać poziom toczonych walk. Z uwagi na szerzącą się komercjalizację dyscypliny boks zawodowy, zwłaszcza w okresie pierwszej połowy XXw stanowił jedno z najbardziej dochodowych źródeł zarobku. Był to sport, który nie uwzględniam podziałów rasowych.
Pierwsza walka, która odbywał się w oparciu o nowe zasady została podjeta na nowym kontynencie, przez J.L. Sullivana i DF Mc. Caffery'ego. Niesłabnące zainteresowanie sportem a także angażowanie się społeczności w jego propagowanie wymusiło na amerykanach utworzenie klubów bokserskich, a także federacji, które regularnie zaczęły organizować zawody, a w następstwie mistrzostwa świata w tej dyscyplinie. W biednych społecznościach, bez szans na zdobycie wykształcenia sport- co za tym idzie m.in. boks był szansą na wybicie ze społecznej klasy, awans lokalny i możliwość zarobienia, oczywiście po opłaceniu prywatnego managera.
