Aleksytymia jest niezdolnością do nazywania i identyfikowania swoich emocji i uczuć. Cierpiąc na tę dolegliwość, nie wiesz czy Twój związek to prawdziwa miłość, czy może to zwykła ucieczka przed samotnością. Nie potrafisz rozmawiać ze swoim partnerem o Waszym związku, nie potrafisz dostrzec szczęścia i miłości w związku, nie rozpoznajesz emocji.
Skutkiem aleksytymii są częste kłótnie i nieporozumienia ze swoim ukochanym. Często, mimo iż chciałbyś dobrze dla Waszego związku, złe odczytanie intencji i emocji bliskiej Ci osoby sprawia, iż nawzajem się nie rozumiecie. Doprowadza to do braku rozładowania napięć i niepokoju.
Aleksytymicy nie odróżnić pobudzenia emocjonalnego od fizjologicznego. Może to doprowadzić, iż faktyczne podniecenie na widok partnerki może zostać uznane za dreszcz wywołane przeciągiem, czego skutkiem jest rozładowanie podniecenia fizycznego u obojga partnerów.
Osoby te nie potrafią ucharakteryzować swoich uczuć i wyrazić ich słowami, mają ograniczone słownictwo określające emocje.
Testy psychologiczne przeprowadzone na szeroką skalę w Finlandii wykazały, że aleksytymia dotyczy 10 proc. kobiet i aż 17 proc. mężczyzn. W Polsce sytuacja wygląda bardzo podobnie. Termin wprowadził do medycyny Peter Sifneos w 1973 roku.
Miłość z rozsądku
Jak aleksytymicy rozumieją miłość? Otóż efektem nie rozumienia własnych uczuć jest brak zrozumienia poczucia miłości, bycia kochanym. Nie potrafią rozróżnić przyjaźni od głębszego uczucia, często przez popadając w nierozsądne związki.
Wg teoretycznego modelu miłości Johna Lee, miłość można podzielić typów:
1. Storge – miłość zrównoważona, czuła, przyjacielska. Miłość tego typu porównać można do miłości między rodzeństwem.
2. Eros - miłość romantyczna, polegająca na zafascynowaniu partnerem. Osoby prezentujące ten typ wierzą w miłość od pierwszego wejrzenia i jest to wręcz pożądane by w taki właśnie sposób zakochać się i stworzyć związek doskonały, w którym miłość będzie wieczna.
3. Ludu – traktuje miłość jako zabawę, zaspokojenie swoich żądzy i pożądań. Związki tego typu oparte są na wzajemnej grzej, w której każdy z partnerów stara się być lepszy od swojego rywala. W wyrażaniu ludus nierzadko obserwuje się koncentrację na własnej osobie.
4. Mania – miłość maniakalna, pełna namiętności, intensywna, a nierzadko też obsesyjna. Uczucie oparte na ciągłym strachu, możliwości utraty swego partnera. Polega na stałej potrzebie podtrzymywania uczuć i uwagi przez partnerów.
5. Pragma – miłość praktyczna, w której partnerzy inwestują w swój związek. Jest to dla nich kalkulacja zysków i strat jakie mogą osiągnąć angażując się w dany związek.
6. Agape – ostatni rodzaj miłości, polegający na pełnym poświęceniu, oddaniu się drugiej osobie. Partnerzy troszczą się o siebie wzajemnie, dbają o związek, zapominając o sobie, a myśląc jedynie o szczęściu partnera.
Znając już różne rodzaje miłości, można udzielić odpowiedzi na powyższe pytanie - jak aleksytymicy rozumieją miłość? Otóż większość badanych osób wskazywała na pragmę (miłość racjonalną i pragmatyczną) jako charakterystyczny dla nich sposób przeżywania miłości.
Osoby nie cierpiące na aleksytymię wybierali najczęściej rodzaj miłości agape (miłość altruistyczną, pełną poświęcenia i oddania partnerowi).
Wyraźnie ujawnia się tu dystans aleksytymików wobec własnych uczuć i tendencja do poszukiwania dla nich dodatkowych uzasadnień.
Przyczyny powstania aleksytymii
W jaki sposób choroba ta powstaje? Gdzie szukać przyczyn i błędów? Wg badań psychologów, niezdolność ta rodzi się podczas traumatycznych i bardzo stresujących dla nas sytuacji. Chroniczne narażenie życia, możliwość utraty samokontroli, brak wsparcia i zrozumienia przez innych, poczucie bezradności i samotności. To tylko nieliczne z przyczyn narodzin aleksytymii.
Jak możesz więc dostrzec, aleksytymia wynika najczęściej z przewlekłych i nagminnych problemów, z którymi sami nie potrafimy sobie poradzić. Nadmierny stres, strach czy obojętność innych – staraj się ich unikać i zwalczać, a choroba ta nie będzie Ci groźna.
Natomiast osoby, które doświadczyły długotrwałej lub ekstremalnej traumy, na jakiś czas lub na zawsze zostają pozbawione mechanizmów przywracających stan równowagi wewnętrznej. Dobrym krokiem do rozwiązania swych problemów jest zapisanie się na terapię u dobrego psychologa, najlepiej wspólnie z partnerem.
