Profil Użytkownika

Przyroda w mieście nie jest tylko dekoracją i dodatkiem do miasta. Jest integralną częścią tkanki miejskiej, świadcząc ważne usługi ekosystemowe dla mieszkańców. I choć usługi ekosystemowe wyraża się w języku ekonomicznym, ich oszacowanie bywa dość skomplikowane i nie zawsze łatwo porównać ich wartość przy różnych, alternatywnych sposobach zarządzania zielenią miejską. Wówczas można uprościć rachunki, posługując się, jako dobrym przybliżeniem, wskaźnikiem bioróżnorodności rozważanego ekosystemu.

Obszary silnie zdegradowane – jak wyrobiska kopalniane, hałdy, tereny poprzemysłowe, pokolejowe, postagrarne, stare wysypiska odpadów komunalnych – jawią nam się niekiedy jako odebrane przyrodzie na zawsze. Nic bardziej mylnego! Jeżeli damy jej odpowiednio dużo czasu, przestrzenie takie również zarosną roślinnością i pojawi się na nich fauna. I choć często roślinność tę mamy za mało atrakcyjną i pogardliwie nazywamy zielskiem, jej badania przez ekologów mają miejsce i co więcej są dla nas ważne.

Tymi słowami prezydent Chin Xi Jinping wyraził swe oczekiwania co do zdolności retencyjnych terenów zielonych urządzanych w chińskich miastach. Po serii wielkich powodzi w latach 1012 i 2013 Chińczycy jako jedni z pierwszych opamiętali się i zaczęli dostrzegać niebezpieczeństwa wynikające z betonowania znacznych powierzchni ziemi. Zauważyli, że tereny zielone mogą wchłaniać nadmiarową wodę i stopniowo oddawać ją do otoczenia. To właśnie jest podstawą idei błękitno-zielonej infrastruktury miasta.

W tym roku minęło 30 lat od podpisania Konkordatu między Rzeczpospolitą Polską a Stolicą Apostolską. Dokument ten określa ogólne ramy współdziałania państwa i Kościoła Katolickiego w Polsce. Strony stwierdzają w jego preambule, iż podpisują tę umowę „uznając, że fundamentem rozwoju wolnego i demokratycznego społeczeństwa jest poszanowanie godności osoby ludzkiej i jej praw”. Ale czy dzisiaj, po 30 latach, religia i polityka mają sobie jeszcze coś ważnego do powiedzenia nawzajem?

Nowa adhortacja apostolska Ojca Świętego Franciszka "Laudate Deum" ma wydźwięk wręcz alarmistyczny. Czuje się, że wyraża już nie tylko troskę o nasz wspólny dom, ale ociera się o przerażenie i lęk o nasze dalsze istnienie i los ludzkości. To już nie wołanie z encykliki Laudato si’, ale alarmujący krzyk. Krzyk w obronie Ziemi, której coraz bardziej zagrażają zawinione przez nas ludzi globalne zmiany klimatyczne.