Przyjmuję zlecenia na artykuły, opracowania, teksty SEO i podobne
Głównie nauka i przyroda, a także twórczość Stanisława Lema
Najdzikszą częścią Pojezierza Kaszubskiego są bez wątpienia Lasy Mirachowskie. Jako taka są nawet opiewane w kaszubskojęzycznej literaturze ludowej. I jak wielu dzikim krainom, tak i im ludzka działalność przynosi wiele zagrożeń. Ich ochrona w ramach Kaszubskiego Parku Krajobrazowego okazuje się w znacznej mierze jedynie deklaracją. Dlatego społecznie planuje się już od dawna objęcie tych terenów najwyższą formą ochrony przyrody. Czy powstanie więc planowany Kaszubski Park Narodowy?
Kiedy kilka lat temu rozpisano plebiscyt na symbol projektowanego Turnickiego Parku Narodowego, bezapelacyjnie wygrał go żbik. I słusznie, bo tereny te są chyba najważniejsze dla przetrwania polskiej populacji tego rzadkiego kota. Występuje on już u nas bardzo nielicznie i tylko w górach oraz na pogórzu. Warto przyjrzeć się mu trochę bliżej, tym bardziej, że jest mało jeszcze zbadany.
Przyroda w mieście nie jest tylko dekoracją i dodatkiem do miasta. Jest integralną częścią tkanki miejskiej, świadcząc ważne usługi ekosystemowe dla mieszkańców. I choć usługi ekosystemowe wyraża się w języku ekonomicznym, ich oszacowanie bywa dość skomplikowane i nie zawsze łatwo porównać ich wartość przy różnych, alternatywnych sposobach zarządzania zielenią miejską. Wówczas można uprościć rachunki, posługując się, jako dobrym przybliżeniem, wskaźnikiem bioróżnorodności rozważanego ekosystemu.
Obszary silnie zdegradowane – jak wyrobiska kopalniane, hałdy, tereny poprzemysłowe, pokolejowe, postagrarne, stare wysypiska odpadów komunalnych – jawią nam się niekiedy jako odebrane przyrodzie na zawsze. Nic bardziej mylnego! Jeżeli damy jej odpowiednio dużo czasu, przestrzenie takie również zarosną roślinnością i pojawi się na nich fauna. I choć często roślinność tę mamy za mało atrakcyjną i pogardliwie nazywamy zielskiem, jej badania przez ekologów mają miejsce i co więcej są dla nas ważne.
Tymi słowami prezydent Chin Xi Jinping wyraził swe oczekiwania co do zdolności retencyjnych terenów zielonych urządzanych w chińskich miastach. Po serii wielkich powodzi w latach 1012 i 2013 Chińczycy jako jedni z pierwszych opamiętali się i zaczęli dostrzegać niebezpieczeństwa wynikające z betonowania znacznych powierzchni ziemi. Zauważyli, że tereny zielone mogą wchłaniać nadmiarową wodę i stopniowo oddawać ją do otoczenia. To właśnie jest podstawą idei błękitno-zielonej infrastruktury miasta.
