Dziurawiec jest wieloletnią rośliną zielną, która należy do rodziny dziurawcowatych. Rośnie do wysokości 30-60 cm. Dziurawiec zwyczajny rośnie w lasach mieszanych, polanach, w zaroślach, na łąkach ugorach i przydrożach. W Polsce można go spotkać na niżu i w niższych położeniach górskich.
Dziurawiec zawiera do 12 % garbników, hiperynę i hiperycynę, hiperozyd, azulen, olejek eteryczny (do 0,3%), żywicę (17 %), antocyjany (do 6 %), saponiny, witaminę C i karoten.
Preparaty z dziurawca mają działanie ściągające i przeciwbakteryjne, stymulują także regeneracje tkanek. Wewnętrznie stosuje się go w zapaleniach jelit, a zewnętrznie przy oparzeniach oraz zapaleniach jamy ustnej.
Dziurawiec zwyczajny jest bardzo popularnym środkiem leczniczym w lecznictwie ludowym. Stosuje się go przy biegunkach, schorzeniach żołądkowo-jelitowych, schorzeniach dróg oddechowych, schorzenia wątroby, schorzeniach nerek, jako środek tonizujący w schorzeniach sercowo-naczyniowych, jako środek przeciwkrwotoczny, przy krwawieniach macicznych, jako środek przeciwglistniczy, antyneuralgiczny, przeciw histeriom, bezsenności, epilepsji, paraliżom.
Używany jest także do leczenia zapalenia gardła, zapalenia żołądkowo-jelitowego, a także do leczenia żylaków odbytu.
Z dziurawca zwyczajnego przygotowuje się też odwar, w którym kąpie się dzieci ze skazą, gruźlicą skóry, wysypką, owrzodzeniem. Przy schorzeniach gruczołów mlecznych przykłada się kompresy z odwaru dziurawca. Do leczenia czerwonki i gruźlicy kości używa się korzeni dziurawca.
Napar z dziurawca na bóle wątroby
2 łyżki stołowe dziurawca zalej 2 szklankami wrzącej wody. Doprowadź do wrzenia, a następnie odstaw na 10 minut pod przykryciem. Pij 1/2 szklanki przecedzonego, gorącego naparu 3 razy dziennie przed jedzeniem.
Olej z dziurawca na oparzenia i bolące rany
Zmiażdżyć szklankę ziela dziurawca, aż pokaże się sok. Przełóż papkę do naczynia, dolej szklankę oliwy z oliwek. Odstaw na 10 dni w chłodne miejsce. Olej stosuj na oparzenia i bolące rany.
Mięta pieprzowa i jej właściwości
Mięta pieprzowa jest rośliną uprawną, którą wyhodowano w Anglii w XVII wieku. Mięta pieprzowa jest mieszanką dziko rosnącej mięty nadwodnej i także dzikiej mięty zielonej.
Mięta pieprzowa to wieloletnia roślina z rodziny wargowych. Uprawia się najczęściej dwie odmiany mięty pieprzowej:
- mięta o łodygach i nerwach czerwonofioletowych
- mięta o łodygach i nerwach jasnych.
Mięta pieprzowa wydziela bardzo intensywny zapach.
Mięta pieprzowa zawiera olejek eteryczny w ilości do 3,5 procent.
W skład olejku eterycznego wchodzą:
- mentol i menton
- cyneol
- mentofuran
- tymol
- karwakrol
- seskwiterpeny
Olejek ten charakteryzuje się chłodzącym i silnym smakiem oraz przyjemnym aromatem.
Zastosowanie mięty pieprzowej
W medycynie mięta stosowana jest jako środek przeciwbólowy w infekcjach jamy ustnej do płukania.
Mentol, który otrzymuje się z olejku eterycznego mięty pieprzowej stosuje się jako środek do dezynfekcji i przeciwko wszelkiego rodzaju zapaleniom.
Liście mięty pieprzowej wykorzystuje się w produkcji leków polepszających trawienie, przeciw nudnością, skurczom jelit. Mięta ma działanie żółciopędne.
Wypicie naparu z mięty przynosi ulgę przy bólach żołądka.
Miętę pieprzową wykorzystuje też przemysł spożywczy m.in. do aromatyzacji napojów, wyrobów cukierniczych czy też wódek.
Przepis na potrawę z miętą
Baranina Duszona z Miętą
Składniki:
80 dag baraniej łopatki
1 łyżka mąki
4 łyżki oleju
3 cebule
1 łyżeczka kminku
1 łyżeczka suszonej mięty pieprzowej
1 łyżka winnego octu
2 ząbki czosnku
sól, pieprz, mielona słodka papryka
Sposób przygotowania:
Mięso oddziel od kości i pokrój na niewielkie kawałki. Posól, oprósz mąką i podsmaż na rozgrzanym oleju. Następnie dodaj posiekany czosnek, pokrojoną cebulę,kminek, sól, pieprz i słodką paprykę. Dusić do miękkości pod przykryciem. Pod koniec dodać miętę pieprzową oraz mąkę z octem. Chwilę razem pogotować. Podawać z pieczywem.
