W Polsce nazwisko autora bywa nierozerwalnie związane z jego twórczością. Historyczne przykłady, jak Adam Mickiewicz czy Henryk Sienkiewicz, pokazują, że nazwiska były kluczowe w budowaniu narodowej literatury. Tożsamość twórcza była ważna nie tylko dla samego autora, ale także dla społeczności, która z ich dzieł czerpała inspirację i dumę narodową.
Z kolei w literaturze anglojęzycznej pseudonimy stanowią narzędzie funkcjonalne. Autorzy, tacy jak Samuel Clemens (Mark Twain) czy Mary Ann Evans (George Eliot), korzystali z pseudonimów, by ominąć uprzedzenia społeczne lub dopasować się do oczekiwań rynku.
Polscy autorzy często traktują nazwisko jako markę. Sławni pisarze, jak Stanisław Lem, budowali swoją rozpoznawalność poprzez konsekwentne podpisywanie dzieł własnym nazwiskiem. Tymczasem na rynku anglojęzycznym pseudonimy pozwalają na elastyczność. J.K. Rowling, pisząc kryminały jako Robert Galbraith, mogła dotrzeć do innej grupy czytelników, nie obciążając swojej głównej tożsamości twórczej.
Polski rynek wydawniczy jest bardziej konserwatywny. Czytelnicy często cenią wiarygodność wynikającą z rozpoznawalnego nazwiska. W krajach anglojęzycznych książka jest postrzegana bardziej jako produkt, a pseudonim staje się narzędziem marketingowym, które pozwala dostosować wizerunek autora do rodzaju publikacji.
Dla polskich autorów użycie pseudonimu może wiązać się z ryzykiem mniejszego zainteresowania dziełem i kolejnym debiutem, ponieważ nowy autor bez „renomy” musi przejść trudniejszą drogę promocji. Tymczasem w kulturze anglosaskiej pseudonim oferuje ochronę wizerunku – ewentualna klapa literacka nie obciąża rzeczywistego nazwiska autora.
Różnice między polską a anglojęzyczną tradycją literacką wynikają z odmiennych historii, oczekiwań rynkowych i kulturowych. W Polsce nazwisko autora pozostaje symbolem jego twórczości i gwarancją prestiżu, podczas gdy w krajach anglosaskich pseudonimy otwierają drzwi do eksperymentów literackich i większej elastyczności. Obie praktyki mają swoje zalety, a ich analiza ukazuje, jak różnorodnie można postrzegać tożsamość twórczą w literaturze.
