W polskim środowisku literackim nazwisko autora odgrywa kluczową rolę, będąc nie tylko wizytówką, ale i gwarantem jakości literackiej. Tymczasem w krajach anglojęzycznych pseudonimy są powszechnym narzędziem, pozwalającym autorom eksperymentować z gatunkami czy budować odrębne tożsamości twórcze. Skąd ta różnica? Przyjrzyjmy się tradycji, rynkowi i oczekiwaniom czytelników w obu kulturach.
W ostatnich latach sztuczna inteligencja zyskała status niemalże magicznej różdżki, zdolnej rozwiązać wszystkie problemy twórcze. Coraz częściej słyszymy o AI piszących książki, tłumaczących teksty czy nawet komponujących muzykę. Jednak czy te narzędzia są rzeczywiście gotowe, by zastąpić ludzką kreatywność? Moje doświadczenia z różnymi programami AI wskazują, że jeszcze nie do końca.
W okresie PRL-u działalność artystyczna, a szczególnie literatura, była jednym z głównych obszarów nadzorowanych przez władzę. Przynależność do partii i dostosowanie się do wymogów cenzury stanowiły niemalże klucz do sukcesu i popularności, a każdy twórca, który chciał publikować, musiał zmierzyć się z cenzurą i ograniczeniami narzucanymi przez system.
W świecie literatury coraz częściej mówi się o potencjale sztucznej inteligencji (AI) w tworzeniu tekstów literackich. Chociaż AI zyskała popularność w pomaganiu autorom w pisaniu i redagowaniu, czy rzeczywiście może stworzyć książkę – od pomysłu, przez konstrukcję fabuły, aż po finalny tekst? Rzeczywistość jest znacznie bardziej skomplikowana. Choć AI zaskakuje możliwościami, ma także wiele ograniczeń, które sprawiają, że trudno zaufać jej całkowicie w procesie twórczym.
Ostatnie lata przyniosły wiele zmian w dziedzinie literatury, pisze coraz więcej osób, ale jest duże grono takich, którzy chcieliby pisać, a wcale nie wiedzą jak się do tego zabrać. Samo myślenie o czymś nie tworzy efektu, bo należy działać.
Po napisaniu powieści wielu autorów wkłada ją do szuflady i tak kończy swoją działalność pisarską. Informacje płynące wokół, oraz obawa przed krytyką, przed kradzieżą pomysłu, wpływają na słuszność takiej decyzji. Czy jednak taka decyzja jest słuszna?
Przed laty pewna autorka książek zapytała mnie: „czy jest pan na tyle uparty i ceni swoje powieści na tyle, żeby przepisywać je na maszynie do pisania, cztery albo pięć razy według wskazań redaktora?”.
Czy zdarzyło się kiedykolwiek, że ktoś będąc nastolatkiem napisał niesamowitą i ujmującą powieść? Żeby móc o czymś pisać trzeba zdobyć tak wiedzę jak i doświadczenie. Znać temat, który się opisuje, jeżeli w powieści występują bohaterowie, znać także ludzkie zachowania i reakcje zwrotne. A zatem, czy nastolatek może napisać wybitną książkę?
Karol Borchard w jednym ze swych stwierdzeń nawiązał do jedzenia, że taką energię jaką człowiek wkłada w jedzenie, takie potem ma samopoczucie. Podobnie jest z książkami, każdy autor, który książkę piszę z radością, tę radość przekazuję czytelnikowi. Tak jest w każdym przypadku. Powstająca książka jest jak gąbka, która nasiąka emocjami autora.
Tytuł określa pewnego rodzaju teksty, które powstają bez najmniejszego zastanowienia nad tym co się pisze. Sam dobrze o tym wiem, bo pisaniem zajmuje się od 12 roku życia. Niektóre moje teksty wyglądają jakby były pisane na siłę, zaś inne… jestem pod wrażeniem tego, co sam napisałem.
