Wcześniej obowiązujące przepisy, ustanowione w listopadzie 2010 roku, gwarantowały każdej osobie eksmitowanej prawo do tymczasowego pomieszczenia zastępczego, o ile nie został jej przyznany lokal socjalny (podstawa prawna: art. 1046 par. 4 kodeksu postępowania cywilnego).
Trybunał Konstytucyjny uznał jednak, iż przepis ten jest sprzeczny z zasadą poprawnej legislacji. Wszystko z powodu jego niedookreśloności, przez co wyroki w sprawach o eksmisję nie mogły być i nie były skutecznie wykonywane. Ponadto przepisy w takiej postaci nie chroniły w wystarczającym stopniu członków rodziny osoby, w stosunku do której orzeczono eksmisję ze względu na znęcanie się nad rodziną. To z kolei godziło w wartości wynikające z zasady otaczania przez państwo szczególną opieką rodzin w trudnej sytuacji społecznej.
Eksmisja lokatorów na nowych zasadach przebiega według określonego schematu w przypadku, gdy sąd nie orzekł o prawie do lokalu socjalnego.
Najpierw komornik eksmituje lokatora do innego lokalu, o ile lokator do owego posiada tytuł prawny i jeśli sam lokal nadaje się do zamieszkania. Jeśli lokator nie posiada praw do żadnego lokalu lub też miejsce to nie nadaje się do zamieszkania, wówczas komornik będzie musiał zwrócić się do gminy o wskazanie lokalu tymczasowego dla dłużnika. Czas oczekiwania na lokal to 6 miesięcy. Jeżeli gmina nie zrealizuje tego obowiązku w określonym czasie, wówczas będzie musiała wskazać odpowiednią noclegownię, schronisko lub inną placówkę. W tym samym czasie jednak komornik powiadamia gminę o konieczności zapewnienia dłużnikowi innego tymczasowego pomieszczenia.
Co więcej, jeżeli w tym czasie wierzyciel lub dłużnik wskażą odpowiednie pomieszczenie tymczasowe, może nastąpić eksmisja.
