Linie pisania mogą być rozmaite: proste, chwiejne, sinusoidalne, wznoszące, opadające, schodkowe, łukowe. W zależności od tego jak linia pisma zachowuje się względem „wzorcowej linii poziomej” można stwierdzić jak skutecznie autor tekstu potrafi uporać się z rozmaitymi wpływami oraz jak radzi sobie z sygnałami własnego umysłu i wysyłanymi przez innych ludzi.
Najlepsze do analizy grafologicznej są próbki pisma sporządzone na gładkim papierze (bez liniatury). W takiej sytuacji bowiem osoba pisząca sama wyznacza sobie linię pisania i nie sugeruje się żadną inną linią narzuconą z góry na papierze. Dzięki temu pismo takie jest bardziej naturalne, zgodne z wewnętrznym impulsem, spontaniczne i swobodne.
Za punkt wyjścia przy analizie pisma pod względem jego linii należy przyjąć, że ludzie zdrowi, zrównoważeni i dojrzali emocjonalnie odznaczają się regularną liniowością. Linie wierszy są poziome i równe, odstępy między nimi są regularne i prawie równe. Jest to jednak sytuacja dość rzadka, dlatego najczęściej w linii pisma widoczne są zakłócenia. Najczęściej liniowość pisma zakłócona jest przez: nienaturalnie duże , nienaturalnie małe lub nieustabilizowane odstępy pomiędzy liniami wierszy oraz zniekształcenia linii pisma.
W sytuacji gdy mamy do czynienia z naturalnymi i proporcjonalnymi odległościami pomiędzy poszczególnymi liniami wierszy możemy uznać, że piszący jest dojrzały emocjonalnie (w tym towarzysko i społecznie) inteligentny i wewnętrznie zrównoważony. Gdy odstępy miedzy liniami są nienaturalnie duże świadczyć to może, ze piszący izoluje się od otoczenia, jest nieufna, miewa chorobliwe fantazje i może być niesłychanie podejrzliwy.
Ludzie, w których piśmie linie są zagęszczone, są żywiołowi, pełni sił, często twórczy ale mogą cierpieć z powodu braku jasności umysłu. Zbyt małe odstępy pomiędzy liniami wskazują też czasem na skąpstwo. Nieustabilizowane odległości pomiędzy liniami tekstu świadczyć mogą o niezrównoważonym charakterze, zmienności nastrojów oraz niespełnieniu emocjonalnym i seksualnym.
Wszystkie powyższe interpretacje odstępów pomiędzy liniami pisma wymagają wszakże dogłębnej analizy, potwierdzającej, jeszcze wielu innych cech grafizmu piszących. Podobnie rzecz się ma ze zniekształceniami linii pisma. Nie da się na podstawie jednej, czy dwóch cech opracować wiarygodnego i pełnego portretu grafologicznego osoby piszącej. Nie mniej jednak, kształt linii pisma jest istotnym nośnikiem informacji niezbędnym do pełnej analizy grafologicznej.
Nienaturalnie prosta linia pisma to charakterystyczna cecha grafizmu osób, które bronią się przed utrata panowania nad sobą, ich samokontrola jest zbyt daleko posunięta co pozbawia ich działania spontaniczności i ogranicza energię niezbędna do działania.
Linia nieregularna - chwiejna - świadczy o zmienności nastrojów, trudnościach w podejmowaniu decyzji, zacieraniu się różnic pomiędzy rzeczywistością a złudzeniami. Piszący w ten sposób posiada niedostatek silnej woli i bywa przesadnie uczciwy.
Linia w kształcie sinusoidy podpowiada nam, ze tak piszący człowiek jest bardzo podatny na wpływy zewnętrzne a jego kręgosłup moralny jest bardzo elastyczny. Osoba taka cechuje się pewną nerwowością, jest pełna energii życiowej, czasem bywa pobudliwa a często ma zmienny nastrój.
Linia pisma wznosząca cechuje ludzi, którzy chcą uciec przed codziennymi problemami. Cechuje ich optymizm, pogoda ducha, ambicja ale i niecierpliwość i nerwowość, przez co łatwo i szybko mobilizują się do czynu. Niestety równie łatwo i szybko pod wpływem sygnałów z zewnątrz rezygnują z kontynuowania rozpoczętych działań.
Linia opadająca pisma może świadczyć o przemęczeniu ale bywa, że o skłonności do depresji. Piszący tak bywają uparci i trudno jest im podporządkować się woli innych. Osoby te z natury są pesymistami, uważają, że są niekochane, nieakceptowane, odrzucane, po prostu czuja się nieszczęśliwe.
Linia wklęsła ku dołowi mówi nam, że człowiek, który tak pisze zaczyna swoje działania entuzjastycznie by po chwili przestać się nimi interesować w konsekwencji jednak mobilizuje swoją energię i kończy to co rozpoczął.
Linia wypukła ku górze charakteryzuje ludzi pełnych ambicji i entuzjazmu, którzy jednak nie mają na tyle sił i energii, by doprowadzić dzieło do zaplanowanego finiszu.
Linia pisma wznosząca się schodkowo to cecha tych, którzy nieustannie muszą kontrolować swoja skłonność do optymizmu lub nawet entuzjazmu. Gdy linia schodkowa jest opadająca autor nieustannie walczy z nastrojami depresyjnymi.
Linia pisma w której niektóre słowa wychodzą nad linie lub opadają poniżej niej świadczy o naszym stosunku do tych konkretnie słów. Jeżeli słowo jest uniesione ponad linię pisma autor kładzie pozytywny nacisk na to słowo. Gdy słowo opada poniżej linii autor pisemnej wypowiedzi ma negatywny do niego stosunek, lub jest niepewny jego znaczenia.
Prawda, że całkiem sporo można dowiedzieć się o piszącym na podstawie odstępstw od wzorcowej liniowości jego pisma Niby dużo, a to tylko jedna z kilkudziesięciu lub bardziej kilkuset, cech jego grafizmu, które możemy analizować. Przestrzegam zdecydowanie przed wyciąganiem z tych rozważań zbyt pochopnych wniosków. Analiza grafologiczna jest naprawdę niezwykle skomplikowaną i nigdy nie powinna prowadzić do wydawania kategorycznych, ostatecznych niepodważalnych ocen. Psychika człowieka jest materią na tyle niezbadaną i nieprzewidywalną, że trudno o kategoryczne o niej wnioskowanie.
