Charakterystyczne jest przede wszystkim szybkie męczenie przy czytaniu i pisaniu, utrata koncentracji, problemy z rozumieniem czytanego tekstu czy na przykład konieczność czytania całej strony książki od nowa jeśli ktoś zakłóci koncentrację dyslektyka nawet pod koniec stronnicy. Bardzo kłopotliwa jest również koordynacja w pisaniu ze słuchu i przy przepisywaniu gdyż dyslektyk nie potrafi dobrze koordynować źródła informacji z jednego zmysłu z wyjściem (pisaniem) sterowanym przez inny mechanizm.
Dysleksja i jej najczęstsze odmiany
Bardzo częstą odmianą dysleksji jest dysortografia. Powoduje ona pisanie z bardzo dużą ilością błędów ortograficznych 1 i 2 stopnia. Znajomość zasad pisowni ma na zaburzenie minimalny wpływ. Można korygować ten problem lecz terapia praktycznie nigdy całkowicie go nie usuwa.
Dysgrafia, kolejna z odmian dysleksji, powodowana jest głównie przez problemy z rozpoznawaniem i odwzorowywaniem kształtów. Związane jest to z zaburzeniami koordynacji wzrokowo-ruchowej. Efektem dysgrafii jest bardzo brzydkie i niekaligraficzne pismo charakteryzujące się na przykład podpisywaniem się za każdym razem w inny sposób i nieprawidłowym, z geometrycznego punktu widzenia, sposobem pisania liter. Przesłanką do badania dzieci w tym kierunku jest nieumiejętność odczytywania symboli matematycznych.
Odmianą dysleksji jest również dyskalkulia. W jej przypadku istnieją dość szeroko nagłaśniane wątpliwości czy jest to faktyczne schorzenie czy może „humbug naukowy”. Niemniej w chwili obecnej mianem dyskalkulii określa się problemy z wykonywaniem nawet najprostszych działań matematycznych przez osoby, które nie powinny mieć z nimi problemu na szacowany u nich iloraz inteligencji.
Ostatnią z podstawowych odmian dysleksji jest bardzo rzadko rozpoznawana dysfonia. Diagnozuje się ją wtedy, gdy wszystkie inne potencjalne przyczyny posiadania bardzo cichego i niewyraźnego głosu, takie jak uszkodzenia krtani i strun głosowych, zostają wykluczone a osoba zdradza przynajmniej niektóre objawy ogólnej dysleksji. Niemniej znakomita większość przypadków podejrzenia dysfonii kończy się rozpoznaniem innego kłopotu zdrowotnego.
