Mechanizm złamania kości łódeczkowatej jest niezwykle prosty. Obrażenie tworzy się wskutek upadku bądź silnego uderzenia, najczęściej w okolicy nadgarska. Uraz kości łódeczkowatej może mieć miejsce pomiędzy 10 a 70 rokiem życia, natomiast niezbyt często pojawia się u dzieci albo u osób starszych. Z nawiększą częstotliwością uraz ten występuje około trzydziestego roku życia. Predyspozycje do tego typu urazów mają młodzi mężczyźni, pracownicy fizyczni, użytkownicy motocykli, jak i sportowcy.
Kość łódeczkowata jest największą w obrębie szeregu bliższego nadgarstka, z jednej strony ograniczona jest kością promieniową oraz księżycowata i trójgraniastą, zaś z drugiej odpowiednimi kośćmi szeregu dalszego nadgarstka. Takie położenie kości łódeczkowatej powoduje, iż odgrywa ona bardzo ważną rolę w kinematyce nadgarstka.
Podstawowym sygnałem towarzyszącym urazowi kości łódeczkowatej jest ból. Ulega on nasileniu w trakcie próby wykonywania ruchu, na przykład w trakcie chwytania. Jego natężenie można zaobserwować także w trakcie nacisku w obszarze „tabakierki anatomicznej”. Jest to miejsce położone w okolicy kciuka. Można je prosto znaleźć odchylając dłoń w bok przeciwny do kciuka, a także silnie go prostując. Pojawia się płaszczyzna ograniczona ścięgnami i to jest dokładnie „tabakierka”. W jej płaszczyźnie może występować obrzęk, a także krwiak.
Często tego rodzaju uraz jest bagatelizowany przez chorego, ponieważ na pierwszy rzut oka nie wygląda on poważnie. Jedynym sygnałem jest ból i mały obrzęk w odcinku nadgarstka. W konsekwencji nie podjętej błyskawicznej interwencji może dojść do zakłócenia ukrwienia w tym obszarze, przez co dalsze gojenie będzie znacznie przeciągać.
