Stan ten często mylony jest z depresją i taka błędna diagnoza powoduje tylko pogłębianie się załamania, bowiem oba schorzenia wymagają zupełnie innych metod leczenia.
O ile depresja jest procesem ciągłym, a stan psychiczny chorego zmienia się stopniowo, to o załamaniu nerwowym najczęściej mówi się w przypadku, kiedy dojdzie do nagłych i niespodziewanych sytuacji, takich jak tragedia rodzinna czy wypadek. Oczywiście załamanie nerwowe może również narastać w czasie, szczególnie jeśli cierpiący bagatelizuje problem od początku powstania stanu.
Załamanie nerwowe możne powstać na skutek kryzysu rozwojowego, w wyniku nowej sytuacji życiowej (np. pojawienie się dziecka, zmiana miejsca zamieszkania czy miejsca zatrudnienia) bądź kryzysu egzystencjalnego – najczęściej w okresie dojrzewania bądź w czasie kryzysu wieku średniego.
Objawy
Załamanie nerwowe odmiennie od stanów depresyjnych najczęściej objawia się fizycznie: dochodzi do kołatania serca, podniesionego tętna i drżenia rąk, pojawiają się zaburzenia ze snem, zaburzenia trawienne w postaci biegunek i wymiotów oraz bóle głowy. Oprócz tych objawów występują również te typowo emocjonalne jak przygnębienie, smutek, lęk, wycofanie społeczne, gniew, a nawet wrogość i agresja.
Leczenie
Zazwyczaj załamanie nerwowe ma charakter krótkotrwały i nie wymaga specjalistycznego leczenia. W ciężkich przypadkach przyda się pomoc psychologiczna jednak najczęściej osoba dotknięta tym stanem sama dokonuje analizy swojego zachowania, myślenia i funkcjonowania w otoczeniu, po czym wraca do środowiska i jeszcze sprawniej radzi sobie z codziennymi obowiązkami - paradoksalnie w tych sytuacjach dochodzi do rozwoju osobowości.
Załamanie nerwowe wymaga terapii, kiedy do reaktywacji nie dochodzi, a stan przygnębienia pogłębia się. Nieleczone załamanie nerwowe przeradza się wtedy w depresję bądź nerwicę.
Zapobieganie
Tak naprawdę nie ma złotego środka na uniknięcie załamania nerwowego, gdyż to nierzadko występuje na skutek nagłych, traumatycznych wydarzeń. Istnieją jednak pewne skutecznie wskazówki, które pomagają przetrwać ten stan.
Nie od dziś wiadomo, że optymistom żyje się łatwiej. Ci również rzadziej przechodzą załamanie nerwowe. Pozytywne nastawienie do życia powoduje inne, może nawet mniejsze przeżywanie tragedii. Postaraj się z każdej sytuacji wysnuć wnioski, ucz się i zachowaj doświadczenia na przyszłość.
Łatwiej przechodzi się życiowe zakręty jeśli wyznaczy się wcześniej swoje priorytety – jeśli sytuacja ich nie dotyczy, dystansujmy się.
Nie zadręczaj się problemami innych, bądź asertywny – nie oznacza to oczywiście, że masz nie pomagać bliskim w potrzebie jednak wszystko z umiarem, bez szkody dla osobistej psychiki.
Nie bój się korzystać z pomocy specjalistów. Pamiętaj, że terapie u psychologa bądź wizyty u psychoterapeuty mają na celu poprawę Twojego stanu. Możesz zdecydować się na terapie indywidualną bądź dołączyć do grupy wsparcia i uczestniczyć w spotkaniach grupowych – trzeba wiedzieć, że kumulowanie swoich problemów i brak otwartości do wyznań może przyczyniać się do powstania załamania – wsparcie rodziny, przyjaciół, a czasem osób zupełnie obcych - obiektywnych staje się wtedy nieocenione.
