Po zapoznaniu się z szeregiem pozycji literaturowych rozumiem psychoterapię jako formę leczenia zaburzeń szeroko rozumianych chociażby zaburzenia nerwicowe czy też zaburzenia zachowania. Psychoterapia może być też stosowana jako pomoc w leczeniu różnych chorób także somatycznych nie tylko psychicznych ale też uzależnień itp. Ta forma terapii jest powszechna i często uważana za swego rodzaju spowiedź oraz „wygadanie" się pacjenta może mieć charakter indywidualny kiedy najczęściej ma postać rozmowy ale proces psychoterapeutyczny może też odbywać się w grupie.
Nie ma jednej konkretnej teorii na temat psychoterapii tylko jest ona podzielona na kilka szkół a więc spotykamy: psychoterapię psychoanalityczną, behawioralno-poznawczą, humanistyczną oraz systemową ja w swojej pracy postaram się objaśnić trzy pierwsze. Szkoły te różnią się między sobą przede wszystkim celami psychoterapii, poglądami jeśli chodzi o przyczyny zaburzeń i sposobami osiągania zmian czyli technikami psychoterapeutycznymi.
Psychoterapia jest często krytykowana przez zwolenników NLP i psychologów behawioralnych, jako metoda terapeutyczna, której skuteczności nie udało się dowieść statystycznie, co nie do końca jest prawdą - przykładem tego jest fakt refundowania przez niemieckie AOK psychoterapii dynamicznej jako metody leczniczej - żadna inna psychoterapia nie doczekała się takiego uznania.Psychoterapeuci bronią się jednak przed tymi zarzutami, twierdząc że cele i natura tej terapii uniemożliwia zbadanie jej efektów tego rodzaju metodami, gdyż nie istnieją obiektywne kryteria określające, co można uznać za jej sukces, który zawsze pozostaje subiektywną oceną osób poddających się terapii.
