Czy to oznacza, że wszystkie rozważania naukowe o martwym drewnie i jego roli w przyrodzie muszą pozostać w sferze teoretycznej? Niekoniecznie. Potrzeba tylko zróżnicowania lasów w zależności od pełnionych przez nie funkcji, aby wypracować zdrowy i rozsądny kompromis między ochroną przyrody a naszymi gospodarczymi potrzebami.
W nielicznych już niestety lasach naturalnych lub zbliżonych do naturalnych, o dużej wartości przyrodniczej, należałoby zupełnie zaniechać pozyskiwania drewna, a ochrona przyrody powinna zostać podstawową funkcją takiego lasu. Jego funkcjami dodatkowymi powinny być funkcje turystyczna i edukacyjna, ale w zakresie nie szkodzącym podstawowej funkcji ochronnej. Martwe drewno powinno być tu pozostawiane w ilości, jaka powstaje, a drzewa powinny rozwijać się od siewki aż do naturalnego rozkładu.
Tak samo powinny być utrzymane strefy ochronne wymagane przez niektóre gatunki zwierząt – jak to jest wokół gniazd chronionych strefowo ptaków.
W innych lasach pożądane jest prowadzenie leśnej działalności gospodarczej, a ich dodatkowymi funkcjami powinny być funkcje turystyczna, rekreacyjna i edukacyjna. Dobrą praktyką w takich lasach jest wydzielanie leśnych powierzchni referencyjnych, gdzie funkcja edukacyjna i ochronna dominują nad gospodarczą. Na tych obszarach pozostawiana ilość martwego drewna jest z zasady większa niż tam, gdzie dominuje funkcja gospodarcza. Sprzyja to też funkcji edukacyjnej w zakresie drzew biocenotycznych, martwego drewna i ich roli w ekosystemie lasu.
Na koniec należy wspomnieć o jeszcze jednej, bardzo ważnej sprawie. Otóż powinno się unikać składowania na terenie lasu ściętych drzew, które są potem zabierane. Stanowią one bowiem nieumyślną pułapkę na związane z martwym drewnem owady, które przywabione składowiskiem licznie do niego przylatują, odbywają gody i składają w składowanych kłodach jaja. W ten sposób – po zabraniu drewna do tartaku – ginie całe nowe pokolenie często rzadkich i zagrożonych wyginięciem owadów. Jeśli więc z powodów praktycznych trzeba składować drewno w lesie, należy czynić to jedynie poza ich sezonem rozmnażania.
Podsumowując więc, w lasach gospodarczych należy pozostawiać pewną ilość drzew biocenotycznych i martwego drewna, tyle ile pozwala na w miarę wygodne prowadzenie gospodarki. Większa ilość powinna być pozostawiana w drzewostanach referencyjnych, zwłaszcza należy mieć tutaj na względzie edukacyjną funkcję lasu. Natomiast w lasach cennych przyrodniczo i chronionych trzeba dążyć do pozostawiania w miarę możności pełnych ich zasobów. Jak uczy doświadczenie, opłaca się taka ochrona nawet w znaczeniu finansowym. Dochody z turystyki znacznie bowiem wzrastają w okolicy naturalnego lasu.
