Bóg Doskonały w swoim Akcie Stwórczym musiał nawiązać do swojej Doskonałości. Przejawem tej Doskonałości jest dusza ludzka, która czyni człowieka najdoskonalszą istotą pośród niedoskonałych elementów rzeczywistości. Tylko człowiek, z racji posiadania pierwiastka doskonałości, pod postacią duszy, jest powołany do urzeczywistniania Doskonałości Boga. Do zadań człowieka należy tak korzystać z wszelkich dobrodziejstw, jakie niesie natura, aby wszystko w swojej całości było obrazem Doskonałości Boga.
Ludzka dusza jest koniunkcją trzech wartości: rozumu, wolnej woli oraz sumienia.
Te trzy wartości będą przedmiotem moich rozważań w kolejnych artykułach, ale już w tym miejscu warto zwrócić uwagę na doniosłość tej koniunkcji. Rozum bez wolnej woli i sumienia nie jest wstanie podjąć decyzji. Wolna wola bez rozumu i sumienia staje się niewolnikiem naszego słabego ciała. Sumienie bez rozumu i wolnej woli gubi się w przestrzeni olbrzymiej ilość bodźców, które na nas oddziaływają.
Ważnym aspektem duszy, jako pierwiastka Doskonałości, jest fakt, że dusza ludzka nie jest doskonała. Wyraża się to połączeniem duszy z ciałem człowieka. Ten akt dokonuje się w momencie narodzin człowieka. Ta niedoskonałość ludzkiej duszy ma podwójny wymiar w odniesieniu do swojej istoty. Po pierwsze, dusza została stworzona prze Boga Doskonałego, więc nie może być doskonała, ale z góry została przeznaczona do Chwały Doskonałości, czyli jest pierwiastkiem Doskonałości, dzięki któremu wszystko, co istnieje jest nie jako „popychane” ku Doskonałości. Po drugie dusza łączy się z ciałem człowieka, co jest wyznacznikiem, że człowiek jest najdoskonalszą istotą. Z tym trzeba także połączyć fakt, że ciało ludzkie jest najbardziej skomplikowanym organizmem i z tego wynika, że dusza może się połączyć tylko z ciałem ludzkim, gdyż to połączenie jest gwarancją spełniania się powołania człowieka w dążeniu do doskonałości w rozumieniu czysto ludzkim.
Świadomość, że mam duszę, która jest pierwiastkiem Doskonałości, daje mi poczucie wolności. Wiem, że wykorzystując koniunkcję wartości jestem w stanie zrobić wszystko, aby spełnić się w swoim życiu, a tym samym doświadczać szczęścia. Przekonanie, że w moich rękach jest mój los daje mi możliwość budowania przestrzeni pamięci o mnie, jako tego, który za życia był świadkiem Doskonałości. Tak buduje się pojęcie „nieśmiertelności”, która odwołuje się do czasu, który jest podstawą historii i pamięci następnych pokoleń.
Moja dusza pozwala mi również panować nad słabym ciałem, które jest przyczyną wielu życiowych niepowodzeń, ale słabe ciało pod opieką duszy, która jest pierwiastkiem Doskonałości, jest nadzieją, że każdy kolejny dzień, będzie źródłem samych pozytywnych doświadczeń. Oczywiście, muszę koniecznie powołać się na sprawę natury ludzkiej duszy. Jest ona powołana do doskonalenia człowieka, ale w aspekcie zbiorowym. Tylko we wspólnocie wolnych ludzi możemy w pełni zrealizować swoją misję, czyli doskonalić wszystko tak, aby było to obrazem Boga Doskonałego.
