Taki wysyp plastikowych wykonawców napędzają wszelkiego rodzaju programy rozrywkowe, gdzie każdy może przyjść i zaprezentować widzom swój wokal. A że „śpiewać każdy może trochę lepiej trochę gorzej” to już zupełnie inna kwestia.
I tak w dobie Internetu każdy ma prawo słuchać tego, co mu się podoba, co lubi i co w wpada mu w ucho. No tak z tym, że z każdej strony otaczają nas te same dźwięki, te same pseudo artystki i artyści, którzy są już bardziej znani z tego jak się ubierają niż z dobrej piosenki.
Teraz nie liczy się dźwięk, słowa piosenki czy też jej sens. Teraz liczy się status odtworzeń na you tube, czy też status ile osób pobrało tą piosenkę na swojego Ipada. Im więcej pobrań, odtworzeń tym status wykonawcy w show-biznesie rośnie, a zarazem jego muzyka staje się coraz bardziej nijaka i ma tylko napędzać pieniądze.
Taki rozwój wydarzeń zapoczątkowany został w latach 90, w których, to powstały girls bandy, boys bandy i zostały odkryte gwiazdy takiego formatu jak Britney Spears, Christina Agulera i tym podobne twory muzyczne.
Tym bardziej teraz, tak jak wspomniałam każdy ma dostęp do informacji, więc każdy sam może sobie stworzyć swoją play listę, tylko, z czego? Kiedy wszystko jest już komercyjne. Wystarczy włączyć radio lub program muzyczny w TV, gdzie bardzo łatwo można dostrzec jak z nieznanej piosenki robi się przebój roku, a owa piosenka jest puszczana minimum 3 razy w przeciągu jednej godziny. I chodź może na początku ona Ci się nie spodoba, to z biegiem czasu zacznie, bo usłyszysz ją już tyle razy, że wpadnie Ci w ucho.
Tak, więc nie jest łatwo oprzeć się nowoczesnej muzyce, gdyż otacza nas ona z każdej strony. Do tego dochodzi jeszcze auto promocja piosenkarza, piosenkarki przez prezentowanie coraz to wymyślniejszych strojów i wdawanie się w coraz to nowe przelotne znajomości.
Zamiast dobrej muzyki liczy się sława. Bo jak ktoś kiedyś powiedział „nie ważne, co mówią, ważne żeby wogóle mówili”.
