Gdy 25 czerwca 2009 roku świat obiegła szokująca wiadomość o śmierci największego gwiazdora muzyki rozrywkowej w historii wiele osób nie mogło w nią uwierzyć. Dużo było takich osób, które wiadomość podaną na łamach plotkarskiego serwisu TMZ.com traktowało jako kolejny chwyt marketingowy mający zwiększyć zainteresowanie piosenkarzem - w końcu za niecałe trzy tygodnie miał się rozpocząć cykl 50 londyńskich koncertów mającym być pożegnanie artysty ze sceną, w planach było też wydanie płyty z nowym materiałem, nagrywanym wraz z szeregiem wykonawców młodego pokolenia, między innymi z liderem będącego na szczycie Black Eyed Peas, Will.i.am'em.
Jednak parę minut później informacja została potwierdzona przez poważniejsze media: Los Angeles Times i Associated Press. O godzinie 1:30 czasu polskiego porucznik Fred Corral, koroner miasta Los Angeles w wywiadzie dla CNN powiedział, że artysta zmarł o godzinie 14:26 czasu lokalnego (23:26 czasu polskiego). Nieprawdopodobna, szokująca dla wszystkich wiadomość stała się faktem.
W ciągu ostatnich kilu lat wielu odeszło wielu wybitnych artystów, jednak żaden zgon, nawet śmierć George'a Harrisona, członka The Beatles - najwybitniejszego zespołu w historii muzyki popularnej nie wywołał takiej sensacji. Śmierć Jacksona wzbudziła takie emocje, ponieważ artysta był ikoną popkultury i funkcjonował w masowej wyobraźni tak jak nieistniejący naprawdę bohaterowie komiksowi, czyli jak postać w pewien sposób nieśmiertelna. Michael Jackson nie przypadkowo był postrzegany w ten sposób. Mimo że w mediach mówi się o odejściu utalentowanego muzyka, profesjonalisty w każdym calu, to piosenkarz wspomnianą nieśmiertelność zawdzięczał działaniom na zupełnie innych polach, tj. operacjom plastycznym, zmianie koloru skóry, rewolucyjnym teledyskom, niewiarygodnym spektaklom scenicznym oraz dziwnym, nieracjonalnym zachowaniem (piosenkarz między innymi sypiał z młodymi chłopcami i hodował szympansa na należącym do niego ranczu Neverland).
W tym wpisie chciałbym się jednak skupić na Jacksonie - muzyku, a nie Jacksonie - odrealnionej, groteskowej postaci rodem z filmu fantastycznego. Michael Jackson wbrew pozorom zostawił po sobie ogromny dorobek artystyczny. Wiele jego nagrań jest wartych poznania, ponieważ jest to prawdziwa klasyka muzyki popularnej, której niestety młodzi ludzie nie znają.
Piosenkarz zadebiutował w bardzo młodym wieku w rodzinnym zespole The Jacksons 5. Kapela wykonywała mieszankę muzyki pop, soulu oraz funku, określaną przez dziennikarzy mało zaszczytnym określeniem bubblegum pop. Jednak to dzięki tej formacji muzyk stał się profesjonalistą, doświadczonym o wiele bardziej od niejednego artysty w branży w bardzo młodym wieku. W wieku 20 lat miał na koncie blisko 20 albumów, w tym 4 solowe. Co prawda wczesne dokonania piosenkarza nie są zbyt dobrze oceniane przez krytyków, ale to dzięki nim muzyk niezwykle się rozwinął i mógł już w 1979 roku zaprezentować dojrzały, w głównej mierze taneczny krążek "Off the Wall", doskonale przyjęty przez recenzentów. To dzięki sławie jaką osiągnął z The Jacksons 5 miał szansę współpracować przy produkcji albumu z najwybitniejszymi przedstawicielami muzyki rozrywkowej: Paulem McCartneyem, Stevie'm Wonder'em i Quincy Jonesem. Dwóch pierwszych nikomu nie trzeba przedstawiać, jednak warto zatrzymać się na chwilę przy postaci Jonesa, laureata 27. nagród Grammy (w tym za najlepszy album roku "Back on the Block" z 1989 roku). To legendarny aranżer, kompozytor i trębacz wyprodukował 5. studyjny album Michaela Jacksona, dzięki czemu był to produkt niemalże doskonały w swoim gatunku, zawierający takie taneczne arcydzieła jak: "Don't Stop 'til You Get Enough" czy "Rock with You" - obydwa przeboje doszły do szczyt amerykańskiego Billboardu i sprzedały się w ilości ponad miliona egzemplarzy każdy.
Quincy Jones był też producentem kolejnej płyty artysty "Thriller" z końca 1982 roku, najlepiej sprzedającego się albumu w historii muzyki rozrywkowej (na świecie rozeszło się ponad 100 milionów egzemplarzy tego krążka). "Thriller" był pilotowany przez spokojną, romantyczną balladę "The Girl Is Mine" wykonaną do spółki z Paulem McCartneyem dającą mylne pojęcie o nowym, niezwykle przebojowym i dynamicznym materiale, określanym bardzo często przez krytyków jako najlepszym zestawie piosenek w historii muzyki pop. Album rozpoczyna się tanecznym "killerem", niezwykle rytmicznym "Wanna Be Startin' Something". Na szczególną uwagę zasługuje końcowy fragment funkującego utworu, w którym chórek zaarranżowany przez Jacksona wyśpiewał kilkakrotnie charakterystyczną frazę "Mama-se, mama-sa, ma-ma-coo-sa", zaczerpniętą z twórczości kameruńskiego saksofonisty Manu Dibango (konkretnie z kawałka "Soul Makossa"). Jednak Michael Jackson przy nagrywaniu dzieła inspirował się nie tylko "czarną muzyką", ale też modną na początku lat 80. sceną heavy metalową. To był powód dla którego artysta skontaktował się w trakcie nagrywania albumu z gitarzystą będącej na szczycie formacji Van Halen - Eddiem Van Halenem. Efektem tej kooperacji jest oszałamiający kawałek "Beat It" ze słynnym gitarowym solem Van Halena, nagrodzony nagrodą Grammy w kategoriach: nagranie roku oraz najlepszy wokalny utwór rockowy wykonywany przez mężczyznę. Łącznie muzyk za album "Thriller" i wydawnictwa z nim powiązane zdobył 8 nagród Narodowej Akademii Sztuki i Techniki Rejestracji - 7 w 1984 roku i jedną w 1985 roku za najlepszy, długometrażowy muzyczny film "Making Michael Jackson's Thriller". Nie można w związku z tym wyróżnieniem nie wspomnieć, że to właśnie Michael Jackson przyczynił się do rozwoju teledysków. Jego teledyski do utworów "Billie Jean", "Beat It" i "Thriller" robiły w pierwszej połowie lat 80. wielkie wrażenie. Szczególnie niesamowite wrażenie robił klip do ostatniego z tych utworów, blisko 14-minutowy, kiczowaty mini-horror wyreżyserowany przez hollywoodzkiego reżysera Johna Landisa ("Blues Brothers", "Amerykański wilkołak w Londynie"). Jednak największym przebojem Michaela Jacksona z 6. studyjnej płyty stał się kawałek "Billie Jean", pierwszy utwór artysty, który dotarł do 1. miejsca list przebojów w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. Opowiadająca o ciemnych aspektach miłości piosenka stała się hitem nie tylko z powodu świetnego wideoklipu, ale również dzięki perfekcyjnej aranżacji, nad którą artysta pracował kilka tygodni (muzyk za wszelką cenę chciał napisać idealną partię basu, w znaczący sposób przyczynił się też do brzmienia syntezatorów w tej piosence). Mordercza praca w studiu nad "Billie Jean" opłaciła się, to za ten utwór Jackson otrzymał dwie nagrody Grammy w kategoriach: najlepszy wokalny utwór R&B wykonany przez mężczyznę oraz najlepsza piosenka R&B. "Billie Jean" była jeszcze nominowana w jednej z najbardziej prestiżowych kategorii - piosenka roku (nagrodę jednak zgarnął Sting za utwór z repertuaru The Police "Every Breath You Take"). Michael Jackson otrzymał jednak nagrodę za najlepszą piosenkę roku w 1986 roku za utwór "We Are the World". Podniosła, patetyczna pieśń została napisana przez artystę do spółki z Lionelem Richie. Miała ona uświadomić skalę problemu jaką był głód w Afryce Wschodniej. Piosenka nagrana i zaśpiewana przez Jacksona wraz z najwybitniejszymi przedstawicielami amerykańskiej muzyki rozrywkowej, między innymi z Bobem Dylanem, Paulem Simonem, Stevie'm Wonder'em, Billym Joelem i Brucem Springsteenem sygnowana nazwą USA for Africa doskonale spełniła swoją rolę, tj. poruszyła serca i kieszenie Amerykanów. W latach 80. Michael Jackson wydał jeszcze jeden niezwykle przebojowy krążek, "Bad" z 1987 roku. To właśnie "Bad" jest tym albumem, z którego zostało wykrojonych 5 singli, które doszły do 1. miejsca listy Billboardu (nikomu wcześniej, ani później się ta sztuka nie udała). Co ciekawe największą popularnością ze wszystkich piosenek z "Bad" cieszyła się romantyczna ballada "I Just Can't Stop Loving You" wykonana wraz z piosenkarką Siedah Garrett, tak jak w przypadku "The Girl Is Mine" nic nie mówiąca słuchaczom o albumie jako całości ("Bad" do dnia dzisiejszego jest kojarzony z motorycznymi, wpadającymi w ucho kawałkami w stylu "Dirty Diana", "Bad" czy "Smooth Criminal"). Dziś ten kawałek jest prawie nieznany, a wszystko dlatego, że nie został nakręcony do niego teledysk. To wszystko jeszcze raz tłumaczy nieprawdopodobną popularność Michaela Jacksona - był on produktem w dużej mierze stworzonym przez media, przede wszystkim przez bijącą w latach 80. i 90. stację muzyczną MTV. Później gdy Michael Jackson symbolicznie przeszedł na "ciemną stronę mocy" media będą systematycznie go niszczyć.
