Wynika to z art. 889 § 1 Kodeksu cywilnego. Dlatego też np. do skutecznego wręczenia prezentu w postaci zegarka nie jest potrzebne, by darczyńca udawał się w tym celu do notariusza.
Często samo zawarcie umowy darowizny pociąga za sobą skutek rozporządzający równoznaczny ze spełnieniem świadczenia. Dla przykładu, zgodnie z przepisem art. 155 § 1 K.c. umowa darowizny zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości (np. używanego samochodu) przenosi własność na nabywcę, chyba że strony postanowiły inaczej.
Jeśli więc strony umowy darowizny, której przedmiotem jest rzecz oznaczona co do tożsamości, nie wyłączą skutku rozporządzającego tj. nie zastrzegą, że spełnienie świadczenia nastąpi w późniejszym terminie lub z chwilą wydania rzeczy, wówczas świadczenie to zostanie spełnione wraz z zawarciem umowy. W tym więc momencie własność rzeczy przejdzie na obdarowanego. Dotyczy to także darowizn prezentów.
Szczególna forma umowy darowizny musi być jednak zachowana, gdy określony przepis zastrzega ją w odniesieniu do pewnego przedmiotu czynności prawnej. W szczególności chodzi tutaj o nieruchomości, spółdzielcze własnościowe prawa do lokali, przedsiębiorstwa. W związku z tym np. umowa darowizny działki budowlanej będzie ważna tylko wtedy, gdy została zawarta w formie aktu notarialnego i to niezależnie od tego czy działka ta została już wydana drugiej stronie.
Nierzadko przedmiotem darowizny jest samochód. W tym przypadku nie tyle względy prawno-formalne, ile praktyczne (związane z rejestracją pojazdu) decydują, że umowy takie sporządzane są na piśmie.
Przepisy prawa cywilnego dotyczące umowy darowizny nie są obszerne, ale często nie dają konkretnej odpowiedzi jak powinna wyglądać darowizna, a przecież jest to czynność prawna, której dokonuje się nader często. Należy mieć na względzie zarówno kodeks cywilny, jak i przepisy szczególne.
