Pewnego dnia,w jakiejś sytuacji losowej,niezależnej bądź zależnej bezpośrednio od kogoś,dziecko doznaje silnego urazu w  swojej  nie do końca ukształtowanej psychice.Zachowanie dziecka zmienia się nie do poznania,a człowiek staje się zupełnie bezradny.Coraz częściej maluszek zaczyna płakać,nie bawi się tak,jak inne dzieci,staje się bardzo nerwowe,a jak próbuje się z nim rozmawiać,to zaczyna być agresywne.Najważniejszą rzeczą, jaką możemy zrobić to się przede wszystkim uspokoić, aby dziecko miało stałe poczucie bezpieczeństwa, pomimo napiętej sytuacji.Wiadome jest że małe dziecko, paru miesięczne, do dwu lat, nie potrafi wypowiadać słów.Takie małe dzieci reagują zupełnie inaczej na spokojny ton głosu.Przypuśćmy, że będziemy krzyczeć zdenerwowani,to dziecko zareaguje silną histerią i to może się okazać błędnym kołem i dany rodzic nie będzie w stanie dać sobie rady z własnym dzieckiem! Moim sprawdzonym sposobem na  to, aby  dziecko się uspokoiło jest  przede wszystkim zabawa i ogólne zainteresowanie.Dlatego najlepiej by było aby maluch miał dużo zabawek,którymi mógłby się stale bawić.Każde dziecko posiada z reguły swoją ulubioną zabawkę.Nawet kiedy nie ma się  zbyt wiele czasu, to powinno się-robiąc coś w międzyczasie dużo mówić do dziecka, aby nie czuło się odrzucone i nie miało czasu na wyładowanie swojej złości.Pamiętajmy, że małe dzieci,a zwłaszcza te,które przeżyły silną traumę,nie powinny zostać same,bo emocje u takiego dzieciątka są inne niż u osób starszych.Tutaj należy zwrócić uwagę na dziecka zainteresowanie.Jeśli lubi  jakieś kolorowe książeczki,a ma już więcej niż roczek, to dajmy mu pooglądać obrazki i dużo z  nim rozmawiać, opowiadając mu co na nich widać.To jest bardzo ważne, bo dziecko w ten sposób koduje sobie informacje,aby w przyszłości móc mówić, najpierw pojedynczymi a później pełnymi zdaniami.U dziecka z traumą jest to bardzo trudne,bo ciężko jest takie dziecko czymkolwiek zająć-to prawda,ale długie przebywanie,próbowanie go rozweselać i organizowanie pełnego wymiaru czasu jest nieodzownym elementem terapii.Oczywiście nie wszystko jesteśmy w stanie zrobić, bo w niektórych przypadkach potrzebny jest psycholog dziecięcy.W takim wypadku powinna być właściwa współpraca  psycholog-mama i psycholog-tata( rodzice), którzy będą postępować zgodnie z dydaktyczno-wychowawczymi informacjami.Wówczas dziecko jest odpowiednio leczone.Bardzo ważnym elementem jest także planowanie w niedalekiej przyszłości pójścia dziecka do przedszkola, gdzie będzie one z rówieśnikami.W  tej instytucji są też pedagodzy,którzy potrafią z dziećmi rozmawiać, organizować specjalne zajęcia, dostosowane do wieku. W takim miejscu dziecko jest bezpieczne,a silna trauma psychiczna z czasem minie,tyle że wymaga to od rodziców cierpliwości aby móc je wychować, nie dopuszczając do najgorszej rzeczy jaką jest pozostawienie małoletniego samemu sobie, bez wparcia, miłości, oraz  bez braku poczucia,że jest one bezpieczne i nikt go już nigdy nie skrzywdzi.Dzieci z czasem dorastają, są większe i można uzyskać z nimi lepszy kontakt emocjonalny.Wówczas można w dużej mierze poświęcić czas na długie rozmowy, które uświadomią takiemu dziecku problem z jakim się zmaga i próbować go wspólnie rozwiązać,bo to co dziecko sobie zakoduje mając na przykład dziesięć lat, to będzie miało wielkie odzwierciedlenie w przyszłości..