Przeważnie były to kompleksy obiektów, usytuowanych na stosunkowo rozległych obszarach, będących dostępnymi w odpowiednich godzinach dla wszystkich mieszkańców. Przy wejściu do term stał pracownik, który przyjmował od wchodzących: pieniądze, oraz kosztowności do depozytu. Nazywano go Caspariusem.
Termy były zasilane za pośrednictwem akweduktów w wodę źródlaną. Sale kąpielowe i wypoczynkowe ogrzewane były ciepłym powietrzem wydobywającym się spod podłogi. W skład term wchodziły takie pomieszczenia jak boiska sportowe, sale gimnastyczne, baseny z zimną woda (frigidarium), baseny z ciepłą wodą (calidarium), a także łaźnie suche i parowe. Ponadto na terenie term można było odnaleźć takie miejsca jak stadiony, eksedry i portyki przeznaczone dla wypoczywających i chcących podyskutować, biblioteki, pokoje muzyczne, bufety, oraz sale gier w kości.
Jak widać z powyższego opisu ówczesne łaźnie rzymskie nie służyły tylko do kąpieli, lecz każdy obywatel odnajdywał w nich zajęcie będące dla niego interesującym.
Miejsce to zrzeszało niewolników, sportowców, intelektualistów i robotników. Pośród rzeźb, zdobionych umywalek, basenów oraz zieleni, wielcy artyści tworzyli swoje arcydzieła. Same pomieszczenia miały bogatą dekorację. Ściany wykładane były marmurem, oraz zdobione malowidłami, posadzki wykładane były mozaikami.
Najstarsze odkryte do tej pory termy pochodzą z II w. p.n.e.
Zostały one odkopane w Pompejach, które zostały zniszczone przez wybuchy wulkanu i przysypane pyłem wulkanicznym na wiele tysięcy lat. Budowanie łaźni rzymskich zostało rozpowszechnione w I w. p.n.e. W tym właśnie okresie termy przeobraziły się w ogromne kompleksy, pełne rozmaitych atrakcji.
Do najsłynniejszych należały termy zbudowane przez takich cesarzy jak: Tytus, Domicjan, Karakalla, Dioklecjan, Konstantyn. Termy budowane były nie tylko w Rzymie lecz również na terenie całego imperium np. w Patarze z I w., Paryżu i Hierapolis (Pamukkale) z przełomu II i III w., Trewirze z IV w., oraz Aleksandrii.
