Jak poradziłam sobie w ważnej kwestii NOBLA. Rozglądałam się po pokoju, który uznałam za swoje biuro i stwierdziłam, że chyba do tego, żeby kupić większą chatę albo chociaż trochę większe biurko. A może lepiej napisać szaloną komedię, która nie zejdzie z afisza przez co najmniej dziesięć lat? ...
Bohaterom opowiadania przydarzają dziwne rzeczy. Prawdopodobnie podłożem ich strachu jest dzieciństwo, w którym przeżyli straszne rzeczy. W mieście, w którym mieszkają ktoś popełnia serię morderst. Czy da się to wyjaśnić?
Nigdy nie lubiłam głośnych miejsc, dlatego co chwilę urywałam się z parkietu, by moje uszy mogły odpocząć.
-Cholera.- zaklęłam pod nosem, kiedy po raz piąty, a może dziesiąty straciłam równowagę na cholernych szpilkach. - kto by to liczył?
Ktoś przesłał jej zdjęcie psa, którego postawił na torach kolejowych, z zawieszonym na szyi aparatem fotograficznym, którym robiła zdjecia swojej naczelnej i prezydentowi na Maderze. Z Teofolem Lukasem, redaktorem naczelnym konkurencyjnej gazety tylko sypiała. Dlaczego ktoś próbował wrobić ją w zamach na prezydentową?
Obudziłam się ze ściskiem w żołądku o kilka godzin za wcześnie, by z przerażeniem stwierdzić, że nie mam co na siebie włożyć. Była sobota. Nie potrafiłam określić, czy moja bezsenność przypada jeszcze na noc, czy zastaje ją już ranek. Nieważne.
Opowiadanie w uniwersum Star Wars. Część opowiadania rozgrywa się równolegle do wydarzeń w filmach Starej Trylogii.
Życzę Państwu zdrowych, spokojnych, radosnych Świąt i Szczęśliwego Nowego Roku :)
Musiałam się spieszyć, jak zwykle zaspałam na zajęcia. Wciągnęłam różową, rozkloszowaną spódniczkę do połowy uda. Granatową, lekką koszulkę zapięłam bez składu.
Potem się poprawi-machnęłam ręką i pobiegłam do łazienki by rozczesać blond loki.
Rzuciłam okiem na swoje odbicie w lustrze, które nie wyglądało tak źle jak się spodziewałam. Założyłam baletki i wybiegłam z domu, potykając się o próg.
Pani Anna, moja mentorka, która pomagała mi szkolić się w fachu detektywa, po ciężkim dniu pełnym pracy około godziny dwudziestej udała się do swojego pokoju prosząc, by nie budzić jej przed śniadaniem.
Siadasz wygodnie, uśmiechnięty. Kochasz swoją maszynę, te chwile możliwości, jakie Ci ona daje. Tę moc, której jako zwykły człowiek nie masz możliwości poczuć. Przekręcasz kluczyk, wciskasz starter. Mruczysz wraz z Nią.
