Odzież i obuwie robocze powinny zostać dostarczone wszystkim pracownikom, którzy są zatrudnieni przy czynnościach narażających na zniszczenie lub silne zabrudzenia odzieży własnej. Również jeśli występują szczególne wymogi sanitarne czy technologiczne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.
Pracodawca decyduje, czy na danym stanowisku należą się środki ochrony indywidualnej, odzież robocza i obuwie, oraz jaki ich rodzaj zastosować. Odzież ochronna dzieli się ze względu na zakres ochrony na: odzież chroniącą tułów (kurtki, płaszcze, peleryny, kombinezony, kamizelki, spodnie, fartuchy), ochraniacze części tułowia (ochraniacze klatki piersiowej, barku, brzucha, pośladków, przedramienia), nakrycia głowy (czapki, kaptury, kapelusze, berety). Ten rodzaj odzieży nie podlega obowiązkowi certyfikacji.
Pracownik powinien otrzymać bezpłatnie odzież roboczą. W przypadku rozwiązania umowy o pracę jest zobowiązany ją zwrócić, ponieważ stanowi własność pracodawcy. Pracodawca odpowiada za pranie i konserwację odzieży. Może również powierzyć to pracownikowi, wypłacając ekwiwalent w wysokości poniesionych kosztów, pod warunkiem, że odzież nie uległa skażeniu środkami chemicznymi lub promieniotwórczymi.
W zakładzie pracy powinny zostać sporządzone tabele norm przydziału odzieży i obuwia roboczego oraz środków ochrony indywidualnej. Powstają na podstawie ustaleń pomiędzy pracodawcą a związkami zawodowymi i określają rodzaj odzieży stosowany na poszczególnych stanowiskach oraz ich okres używalności.
Pamiętajmy jednak, że sama odzież nie zapewni bezpieczeństwa pracy. W zakładzie powinny zostać zorganizowane wstępne szkolenia BHP dla nowych pracowników oraz być powtarzane okresowo. Specjalista pomoże opracować instrukcje BHP ogólne i stanowiskowe oraz procedury postępowania powypadkowego.
