Jednak sama rewolucja, krwawa i nieprzewidywalna, nie wzięła się znikąd. Jej symptomy pojawiały się już od jakiegoś czasu, przede wszystkim w kształtowaniu się nowych idei, głównie racjonalizmu, utylitaryzmu i naturalizmu. To one zmieniły świat i zmieniają go ciągle, i to dzięki nim pojawił się najpierw modernizm, a teraz postmodernizm. Rozum podporządkowała inżynierii, wolę prawodawstwu, a z prawdy uczyniła konwencję.
Nie wiemy jeszcze, jaki będzie ostateczny kształt tej nowej cywilizacji, ale możemy mieć pewność co do podstaw, na których się opiera. Jedno wiemy na pewno, że jej łacińska poprzedniczka odchodzi do historii. Z pozostałości cywilizacji łacińskiej najdłużej broni się postać piękna, jaką ona wypracowała, ale nasze gusta kształtowane są już przez nowe, racjonalne i pragmatyczne reguły; uczymy się zarazem żyć bez tęsknoty za tym, co utracone, jak i do tego, co mogłoby nadejść. Zbyt silna jest wpisana w cywilizację oświecenia skłonność do podważania podstaw własnej wspólnoty, abyśmy mogli odważyć się marzyć o przyszłych światach. Jak każda rewolucja, także i ta francuska, miała na celu przede wszystkim zburzenie starego porządku, ale czy to, co miała do zaproponowania, było lepsze od tego, co zburzyła? Czy w ogóle miała coś do zaproponowania?
Spójrzmy na dzisiejszą Francję. Czy jest lepsza od jej poprzedniczki z czasów np. Merowingów czy Andegawenów? Czy Rozum postawiony na ołtarzu zamiast Boga, może Go rzeczywiście zastąpić? Książka zmusza nas do refleksji nad otaczającą rzeczywistością i ,niestety, nie kończy się zbyt optymistycznie. Dzisiejszy świat jest rządzony i kształtowany przez Technokratę - Inżyniera i tylko od nas zależy, czy się mu poddamy bezgranicznie, czy też postaramy się o odrobinę nadziei, aby świat pozostał choć trochę ludzki.
