Wspomina się w nich o istnieniu kopalni w pobliżu Nowego Targu. Z pism tych wynika również, że w 1495 roku w kopalni tatrzańskiej pracowano w trzech sztolniach, a jednym z gwarków był Jan Turzo, węgierski przedsiębiorca górniczy.
Dokładniejsze informacje o górnictwie pochodzą z szesnastego wieku. Pewien historyk pisał kiedyś, że w 1503 roku prowadzono robotę w kopalniach tatrzańskich miedzi i srebra, którą zaczęto w ubiegłym roku trzy mile za Nowym Targiem.
Z wielu pisanych przekazów można wyciągnąć szybkie wnioski: pierwsze kopalnie znajdowały się w Tatrach Zachodnich, szczególnie pod Ornakiem, były one wykorzystywane w latach od 1502, do 1505.
Za panowania Zygmunta Starego w 1521 prace górnicze były prowadzone na ogromną skale. Wydobywano srebro i miedz. Z tego okresu pochodzą sztolnie w Banistem, na zboczach wspomnianego Ornaku i w Dolinie Starorobociańskiej (stąd nazwa doliny), na zboczach Doliny Trzydniowiańskiej i Pyszniańskiej.
W siedemnastym i osiemnastym wieku wiele górniczych spółek podejmowało próby poszukiwania innych kruszców, ale nie przynosiło to dużych efektów.
Za panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego nastąpiło wznowienie prac wykopalniczcyh na szeroką skalę. Zaczęto również poszukiwania na zboczach Giewontu. Kopalnie pod Ornakiem zostały zamknięte w 1768 roku.
Hutnictwo żelaza zapoczątkowało swą działalność w Kuźnicach Zakopiańskich, prawdopodobnie już w połowie osiemnastego wieku. Po 1810 roku istniały dwa zakłady wielkopiecowe; w Kuźnicach i Starych Kościeliskach w Dolinie Kościeliskiej. Surowce doprowadzano z kopalń tatrzańskich i z węgierskiego Spisza.
W 1850 Kuźnice należące do dworu Homolacsów osiągnęły wyżyny, jeżeli chodzi o stopień produkcji. Wytwarzano blachy, gwoździe, przeróżne przyrządy gospodarstwa domowego. Dwadzieścia lat później nastąpił gwałtowny upadek hutnictwa w Kuźnicach i w Starych Kościeliskach.
