Przedstawia sobą kształt nieregularnego trapezu, którego trzy boki stanowią góry i wzgórza, czwarty zaś wytyczony jest dla odmiany w dolinie.
Główną oś wodną Zakopanego stanowi płynący z Kościeliska potok Cicha Woda, od spływu z potokiem Bystrą na Kamieńcu przybierający nazwę Zakopianka, a po połączeniu z Porońcem w Poroninie dający początek Białemu Dunajcowi.
Miejska zabudowa zwarta i willowa usytuowana jest w tzw. rowie Podtatrzańskim, ograniczonym od północy wzgórzem Gubałówki, a od południa Tatrami i reglami. Poza tym centralnym obszarem, do Zakopanego należą także peryferyjne przysiołki, często zle komunikacyjnie połączone z centrum.
Administracyjnie do miasta należy też spora część Tatr, które jednak praktycznie pozostają w gestii dyrekcji Tatrzańskiego Parku Narodowego. Do 1975 r. Zakopane wchodziło w skład powiatu nowotarskiego, stanowiąc od 1951 roku miasto wydzielone na prawach powiatu.
Po reformie administracyjnej przez rok było samodzielnym miastem-gminą, a w 1976 r. powrócono do wcześniejszej koncepcji Zakopanego, tworząc tu siedzibę miasta i zarazem gminy tatrzańskiej.
Wcześniej jeszcze uzyskało Zakopane autonomię kościelną, gdy na skutek wieloletnich zabiegów właścicielki dóbr zakopiańskich, Klementyny Homolacsowej, powstała tu parafia rzymskokatolicka - formalnie w 1845 r. Dawniej bowiem zakopiańczycy przynależeli do parafii poronińskiej i chochołowskiej. Granice nowej parafii obejmowały Zakopane wraz z Olczą, Kościelisko i część Witowa.
Inny jeszcze obszar miała zakopiańska Stacja Klimatyczna - czyli powołane w 1886 r. uzdrowisko, z którego w rożnych okresach wyłączane były obszary dworskie i peryferie miasta.
Zachęcamy do odwiedzania tego historycznego i pięknego miasta, zarówno w sezonie zimowym, jak i letnim
