Będąc już jakiś czas na tej ziemi, doszłam do wniosku, że ten co nas stworzył, dał nam rozum, uczucia, ale też każdemu z nas wszczepił kod zła, taką alternatywę dobra. Każdy ma przecież wybór...
Więc czujemy się lepsi czytając o zbrodniarzach zabijających ludzi, o potworach w ludzkiej skórze gwałcących, mordujących, torturujących. Jak on mógł zrobić tak okrutną rzecz? jakim człowiekiem trzeba się urodzić, by tak postąpić? Ja nie, ja nie jestem do tego zdolny - myślimy i mówimy oburzeni.
Czy aby na pewno?
A popatrzmy, już w przedszkolu, na podwórku, w podstawówce, dzieci biją dzieci. Trochę starsi, z gimnazjum, szukają sobie "ofiary" na której się wyżywają. Już dorośli wszczynają (głównie po alkoholu) awantury, które częso kończą się pobiciem lub zabójstwem.
Nadal jednak twierdzimy - mnie to nie dotyczy!
A rodzinny dom? Czy aby nie ma w nim przemocy? Ręka do góry. Nikt nie podniósł? Oszukujecie, przede wszystkim siebie.
W domu też jest przemoc. Są przecież klapsy, bo dziecko trzeba wychować "na ludzi", ostrzec, wymóc zakaz, by zapamiętało. Jest więc bicie "dla jego dobra", bo się nie słucha, bo nie wykonuje poleceń, bo jest małe i musi się nauczyć.
Są więc mniej lub bardziej bolesne klapsy (czytaj: bicie), bo jest na to ogólne społeczne przyzwolenie. Pomimo światłych wypowiedzi psychologów, mądrych książek o wychowaniu i ogólnoświatowego trendu, by nie bić dzieci. Wszak klaps to nie bicie - twierdzimy - a beztresowe wychowanie właśnie prowadzi do przemocy - na podwórku, w przedszkolu i szkołach, w życiu.
Jesteśmy więc nadal oburzeni czytając o przemocy, ale nie widzimy nic złego w tym, że my też ją stosujemy. Bo przecież my to robimy dla dobra dziecka, dla lepszej sprawy...
Więc - my nie, zawsze oni!
