Pojęcie terroryzmu.

Jak napisał Bartosz Bolechów na łamach miesięcznika Odra „ terroryzm nie jest ideologią. Nie jest fanatyzmem. Nie jest szaleństwem. Nie jest fundamentalizmem. Nie jest wygodną etykietką, którą przypiąć możemy politycznym przeciwnikom niezależnie od tego kim są i w jaki sposób działają. Gdyby tak bowiem było, pojęcie to stałoby się całkowicie bezużyteczne.”1 W związku z tym można orzec, że termin ten to tylko i wyłącznie puste słowo wykorzystywane do rozgrywek politycznych.

Słowo terroryzm wywodzi się od języka greckiego τρέω/treo- co oznacza „drżeć, bać się”; „stchórzyć, uciec” – oraz łacińskiego terror, -oris - „strach, trwoga, przerażenie”, lub „straszne słowo, straszna wieść” i pochodnego czasownika łacińskiego terreo - „wywoływać przerażenie, straszyć”. Na tej podstawie można jasno powiedzieć, że terroryzm jest sianiem strachu i grozy. Bardziej szczegółowo można zdefiniować go jako bezprawne użycie przemocy wobec osób lub mienia, aby zastraszyć lub wywrzeć nacisk na ludność cywilną lub rząd danego kraju co może zmierzać do osiągnięcia celów społecznych, finansowych czy politycznych.

Działania terrorystyczne aby mogły być skuteczne, muszą charakteryzować się efektem psychologicznym, potencjalnym efektem społecznym i medialnym.

Wbrew temu co większość ludzi sądzi terroryzm nie jest „wynalazkiem” XX wieku, ponieważ był obecny w historii świata od bardzo dawna.

„ Terroryzm we współczesnym sensie stosowali już tzw. sykariusze, w I wieku po Chrystusie walczący o wyzwolenie Palestyny spod rzymskiego panowania. Tysiąc lat później terroryzmem posługiwał się Hasan ibn Sabbah, twórca szyickiego odłamu islamu. Ludzie Sabbaha, tzw. assasyni, walczyli z kalifatem bagdadzkim i sułtanami seldżuckimi. Po 1092 r. assasyni dokonali wielu zabójstw, m. in. wielkiego wezyra Nizam al- Mulka oraz emira Dżanaha al- Daula. W następnych latach zamierzali oni wymordować przywódców krucjat podbijających Ziemię Świętą”2