Z wyglądu przypominają średniej wielkości psa. Nogi krótkie, uszy podobne do
nietoperza, pozbawione sierści i różowe, sierść wygląda na nim jakby z braku
materiału uszyto z kawałków innych zwierząt. Wąsy jak u kota. W pysku długie
zakrzywione kły, wyglądające groźnie. Gdy czuje się zagrożony wydziela
niesamowity smród. Kto to taki - właśnie diabeł tasmański.
Największy torbacz żyjący na kuli ziemskiej. Zamieszkuje tylko na Tasmani,
wyspie poło.żonej 250 kilometrów na południe od Australii. W swiecie fauny
ma opinię gorszą chyba od szczura. Nie bez powodu. Jest nieprawdopodobnym
żarłokiem. Zjada padlinę, mniejsze zwierzęta, jest kanibalem, głodny jest
w stanie zeżreć własne potomstwo. Kilkadziesiąt sztuk żyje w ogrodach
zoologicznych. W naturalnych warunkach zobaczyć go mogą nieliczni. Zamieszkuje
busz i niezasiedlone pastwiska owiec i bydła. Ich ulubioną potrawą są wombaty,
małe kangury i ptaki. Polują zwykle w stadach, aby potem kolejno według ustalonej
hierarchii ucztować, opychając się na zapas. W godzinę potrafi zjeść 1/3 swojej
wagi. Człowiek musiałby zjeść ok 50 kotletów schabowych, aby im dorównać.
Greckie Sarcophilus jakim go ochrzszczono to "miłujący mięso".
W okolicach gdzie występują krąży mnóstwo opowieści o zaginionych ludziach
zjadanych przez nie, ale to nie prawda. Unikają ludzi, nie zanotowano wypadku
by atakowały człowieka. Ich szczęki są bardzo silne. W mgnieniu oka potrafią
zmiażdżyć wielką kość. Nie są jednak skore do walki. Powodem jest ich powolność.
Potrafią biegać z szybkością około 10 - 12 km/godz. Większość psów z łatwością
potrafi je złapać i zagryźć. Diabły są zmorą farmerów, zabijają młode jagnięta,
ale spełniają pożyteczną rol w ekosystemie - czyszcząc z padliny busz.
Gdyby nie to okolica pełna byłaby much mięsnych przenoszących wiele groźnych
chorób. Życie tych zwierząt jest twarde i brutalne. Jedynie w okresie godów
nie żerują. Samce poszukują samic. Potem siłą wleką je za kark do swoich legowisk,
gdzie kilka dni kopulują i odstraszają konkurentów. Samica po 21 dnia rodzi małe
od 4 do 20 sztuk, które same pełzają od dróg rodnych do torby matki. Mają zaledwie
pół centymetra długości.Cztery sutki muszą wystarczyć, od urodzenia trwa walka
na śmierć i życie. Kto się do nich nie dostanie - ginie.
Młode są bardzo agresywne w stosunku do matki. Gryzą ją po pysku
i zadku, domagając sie pokarmu. W tym okresie matka i młode są
poranione, ale ich rany nigdy nie mają stanów zapalnych. Natura
wyposażyła te stwory z piekła rodem w cudowną broń biologiczną.
Miot po 10 miesiącach żyje już na własny rachunek, ale połowa
z nich zostaje zjedzona przez swoich pobratymców. Są niezwykle
odporne na urazy, ich rany goją się znacznie szybciej niż u innych
ssaków, pokrywając się natychmiast tłuszczem. mają też inny
mechanizm krzepnięcia krwi i znacznie osłabiony ośrodek odczuwania
bólu. W Australi prowadzone są badania naukowe nad tymi zwierzętami.
Poznanie tajemnicy ich odpornośći być może przyczyni się w kiedyś
do uratowania wielu ofiar wypadków.
---------------------------------------------------------
Więcej streszczeń http://www.foreks1.yoyo.pl/
---------------------------------------------------------
