Między bandażami umieszczano liczne – kamienne lub fajansowe – amulety, symbolicznie wyobrażające życie i odnowienie duszy. Jednym z takich symboli była podobizna skarabeusza, znak anch czy oko udżat.
Po starannej mumifikacji, zwłoki umieszczano w trumnie – drewnianej, metalowej lub (w zależności od majętności rodziny) wykonanej z kartonażu czy terakoty. Bogate familie chowały swych bliskich w kilku trumnach, włożonych jedna w drugą, a na końcu zamkniętych w kamiennym sarkofagu. Jego kształt, jak i kształt trumien, mógł być prostokątny bądź antropoidalny, oddający kształt ludzkiego ciała. Sarkofagi bogato zdobiono: rzeźbiono, pokrywano licznymi malunkami.
Przewóz zmarłych odbywał się w tradycyjnym orszaku, w którym znajdowali się najbliżsi z otoczenia zmarłego, sąsiedzi, a także wynajęte płaczki, modlące się i roniące łzy na cześć wszystkich nieboszczyków, którzy opuścili ten ziemski padół. Mumię ciągnięto na specjalnych saniach i tuż przed włożeniem do grobowca, ustawiano ją na podwyższeniu w celu rytualnego otwarcia ust nieboszczykowi. Miało mu to umożliwić chłonięcie ziemskich darów również po śmierci. Następnie, zwłoki umieszczano w grobowcu, a długa procesja żałobników składała zmarłemu pożegnalne dary. Całość ceremonii nadzorowali kapłani.
Warto wspomnieć, że zarówno forma nagrobka, jak i całe zespoły piramid – grobowców świadczą o wielkiej randze pochówku – w Egipcie wierzono, że tylko poprzez należyte pożegnanie ze światem żywych, można uzyskać pośmiertny spokój. Patronat zmarłych nad losem tych, którzy go opłakują, był wyczuwalny – pamięć o nieżyjących pielęgnowano, a miejsca ich spoczynku należycie czczono.
Do najbardziej znanych kompleksów piramid należą, dziś tłumnie odwiedzane przez turystów: nekropolia nemficka oraz hypogea w Dolinie Królów. Bez różnicy jednak, czy oglądamy grobowce członków elity królewskiej, mające postać majestatycznych mastab czy też zwiedzamy skalne groty, w których składano mumie zwykłych obywateli egipskich, wszędzie powinniśmy zachować należytą powagę – miejsca te powstały wszak, by czcić zmarłych. Chyba nie chcemy więc swym nagannym zachowaniem, ściągnąć na siebie jakąś faraońską klątwę?
