Silva pragnął, aby dzieciaki lepiej się uczyły i otrzymywały wysokie oceny w szkole. Pracował z nimi ucząc je swoich technik, później znanych pod nazwą Samokontrola Umysłu Metodą Silvy. W przeciągu trzech lat eksperymentów wyniki w nauce u dzieci szybko zaczęły się poprawiać.
W tym czasie sąsiedzi Jose zauważywszy postępy jego dzieci w nauce, zdecydowali się posłać do niego własne i w taki sposób w ciągu następnych dziesięciu lat około czterdzieścioro dzieci skończyło trening u J. Silvy. Czas ten Pozwolił Silvie ulepszyć swoją metodę, a w przeciągu kolejnych lat dopracować plan kursu, który z niewielkimi poprawkami obowiązuje do dziś.
Lata badań nad rozwojem dzieci, doprowadziły Jose do niesamowitych odkryć. W 1953 r. odpytując jedną z córek z materiału szkolnego zauważył, że zanim zdążył zadać sformułowane w myśli pytanie, dziecko od razu udzieliło odpowiedzi. Podobnie było z następnymi dziećmi.
W tym samym roku badania naukowe nad ESP (ang. Extra Sensory Perception czyli spostrzeganie pozazmysłowe) na Uniwersytecie w Duke, zostały zaakceptowane jako przedmiot badań naukowych, co stało się bardzo głośne. Dlatego też Silva postanowił skontaktować się z naukowcami z Uniwersytetu odnośnie swoich badań, lecz Ci w odpowiedzi odrzucili tezę o wyćwiczeniu wspomnianych umiejętności twierdząc, że córka musiała je mieć prawdopodobnie od urodzenia. To nie zatrzymało Jose w drodze do sukcesu.
Początkowo w swych badaniach Silva wiązał duże nadzieje z hipnozą, szczególnie interesowało go zagadnienie autohipnoz i od tego zaczęły się jego kursy. Jednak Jose szukał czegoś innego, szukał metod, które pozwolą ćwiczącemu samemu sterować własną aktywnością podczas wykonywania ćwiczeń w zmienionych stanach świadomości. I tak metodę, którą opracował nazwał dynamiczną medytacją.
W roku 1963 pierwsza grupa ukończyła kurs samokontroli umysłu.
Pierwsze zajęcia metodą Silvy, które przyniosły dochód, były zorganizowane w październiku 1966 r. w Amarillo dla grupy artystów, spośród których kilku zostało instruktorami.
Po pierwszym treningu powstała kolejna grupa chętnych, złożona z przyjaciół i krewnych poprzedniej, i w ten sposób Silva zaczął rozpowszechniać swoją metodę po Teksasie, wykładając ją w wielu miastach. Na przełomie lat 60. i 70. nauczał jej już na terenie całych Stanów Zjednoczonych.
Jak to zawsze bywa z przyjęciem nowego nurtu, pierwsze reakcje lokalnej prasy nie były korzystne. Artykuł zamieszczony w tygodniku “Newsweek” 29 marca 1971 r. był bardzo krytyczny, natomiast dziennikarka “Boston Globe” w swoim artykule napisała, że Silva oszukuje ludzi i jest wysłannikiem szatana tak samo jak wszyscy jego instruktorzy.
Po krótkim czasie wszystko zaczęło się zmieniać, zaczęło się od przychylnego artykułu R. Taylora “Zejście na poziom alfa”, który uznał tą technikę za jedną z najlepszych, jakie kiedykolwiek opisywały metodę Silvy. Publikacja ta została wielokrotnie ponawiana, skłoniła wielu ludzi do wzięcia udziału w kursie.
Listy od zadowolonych uczestników treningu drukowane były w pismach takich jak “Herald American”. W jednym z takich listów czytelniczka błaga o pomoc dla męża cierpiącego na migrenę, inny czytelnik prosi o pomoc w podobnej sprawie. W odpowiedzi ukazuje się relacja pewnej lekarki z Bostonu, która przyznaje, że sama cierpiała na ciężką migrenę przez wiele lat, a która całkowicie zniknęła po kursie Silvy.
Po ukazaniu się tego artykuły sala treningowa jednego z bostońskich kursów, była wypełniona do ostatniego miejsca.
Tak metoda Silvy zaczęła się coraz bardziej rozprzestrzeniać. Była polecana przez lekarzy, psychologów i psychiatrów, biznesmenów i trenerów sportowych. Wkrótce stała się bardzo popularna na terenie Stanów Zjednoczonych.
Zaczynając od końca lat 70 obserwuje się ekspansje metody Silvy na cały świat, która tak naprawdę trwa do dzisiaj, zdobywając coraz więcej zwolenników na globie.
Metoda Silvy dotarła do 112 krajów. Miliony ludzi zapoznało się z technikami poprawiającymi jakość ich życia każdego dnia. Nauczana jest dokładnie w ten sam sposób w kilkudziesięciu językach świata….
