Wyróżniamy odmiany: bośniacką, chorwacką, grecką, macedońską, serbską, węgierską, albańską, rumuńską, słoweńską, słowacką i turecką. Trunek ten otrzymuje się w wyniku przeprowadzania destylacji przefermentowanych owoców.
Użyte określenie „ciężki” oznacza alkohol wysokoprocentowy, tak jak naszą tradycyjna wódka. Rakija od czterdziestu do pięćdziesięciu procent alkoholu, a ta produkowana w domowych warunkach, jest jeszcze mocniejsza (najczęściej od pięćdziesięciu do sześćdziesięciu procent). To jeszcze nie wszystko, jeden z rodzajów rakii, o nazwie Prepečenica, w produkcji poddawany podwójnej destylacji, posiada nawet więcej niż 60%.
Rakija zyskała sobie miano narodowego trunku w krajach takich jak Bośnia i Hercegowina, Macedonia, Czarnogóra, Chorwacja, Serbia i Bułgaria. Jej najpopularniejszą odmiana jest ta, wytwarzana ze śliwek, czyli śliwowica. Innymi owocami, z których można produkować rakiję są winogrona, pigwy, jabłka, figi, brzoskwinie, morele. Ta produkowana z winogron cieszy się największą popularnością w Serbii, Macedonii i Czarnogórze. Ta oraz śliwowica, czasami mieszane są dodatkowo z ziołami, miodem, orzechami czy owocami wiśni.
Oryginalnie, rakija jest trunkiem bezbarwnym. Inne odcienie powodowane są właśnie wspomnianymi dodatkami, albo faktem przechowywania w dębowych lub morwowych beczkach. Wpływa to nie tylko na samą barwę alkoholu, ale również na bogatszy aromat.
Rakiję podaje się w specjalnych kieliszkach o pojemności od trzydziestu do pięćdziesięciu mililitrów. W Macedonii i Bułgarii dodatkowo z szopską sałatą, marynowanymi warzywami, sałatką mleczną i innymi tego typu zakąskami. Rakiję grejanę podaje się po podgrzaniu i posłodzeniu miodem lub cukrem.
W Chorwacji podaje się ziołową rakiję przed rozpoczęciem posiłku, razem z suszonymi figami. To właśnie tu, szczególnie w rejonie wybrzeża Adriatyku, znanych jest najwięcej rodzajów ziołowych gatunków.
Na Bałkanach, picie rakii posiada status wręcz rytuału. Z tego względu pije się ją w takich okolicznościach, jak zakończenie pogrzebu czy czas uroczystość ceremonii zaślubin.
Do Albanii trunek ten trafił za sprawą osmańskiego podboju tego kraju pod koniec czternastego wieku. Warto wiedzieć, że to właśnie w tym kraju, sposób wytwarzania rakii jest najbardziej skomplikowany. Tu najmniejsza pomyłka może spowodować, że uzyskamy tak zwaną „miękką rakiję”, która przez miejscowych, uznawana jest za w ogóle nie wartą picia.
Powszechnie znany jest mit, według którego o mocy rakii świadczyć miałaby średnica bąbelków, które tworzą się, gdy mocno potrząśniemy butelką z tym alkoholem. Błędem jest również myślenie, że tego typu zależność wpływa również na samą jakość napoju.
