Załóżmy jeszcze, że lewa strona kartki symbolizuje przeszłość, stanowi również punkt początkowy naszego pisma, prawa zaś mówi nam o naszych celach i przyszłości.
Ze sposobu rozmieszczenia tekstu na kartce papieru możemy dowiedzieć się nie tylko o guście autora, jego społecznych, kulturalnych i artystycznych zainteresowaniach lub ich braku. Możemy również wnioskować, czy autor tekstu jest osobą dokładną, pracowitą, a może leniwa i rozrzutną lub niechlujną i skąpą. Styl wykorzystania przestrzeni pisarskiej wskaże nam również, czy piszący ma poczucie własnej wartości i czy potrafi poprawnie ułożyć sobie stosunki z innymi ludźmi.
Żeby można było dokonać analizy pisma i wyciągnąć trafne wnioski na podstawie jego rozmieszczenia na kartce papieru, bardzo istotne jest by próbka pisma sporządzona została na czystym, nie liniowanej arkuszu papieru a ilość tekstu nie była mniejsza niż dwie strony. Na podstawie dziesiątków tysięcy przeanalizowanych pod tym kątem próbek pisma ręcznego przyjęto, że normalny margines po lewej stronie tekstu mieści się w granicach od 1,5 do 2,5 cm.
Prawy, normalny (jeżeli tak można powiedzieć) margines jest węższy i mieści się w granicach pomiędzy 1,0 - 1,5 cm. Normalny górny margines wynosi 2,0 – 3,5 cm, zaś dolny powinien mieścić się pomiędzy 2,0 – 2,5 cm. Wszelkie odstępstwa od wymienionych powyżej wielkości świadczą o dysproporcji.
Jeżeli analizowany przez nas tekst otacza ramka proporcjonalnych marginesów świadczy, że piszący jest dokładny w każdym swoim działaniu, świadomy związków społecznych, jest opanowany i zorganizowany, posiada zmysł estetyczny. Jeżeli zaś lewy margines jest wyraźnie szerszy od 2,5 cm może to mówić o uciekaniu autora tekstu od przeszłości, o jego niezależności i rozmachu w działaniach, o sporej energii życiowej, komunikatywności oraz odwadze w stawianiu czoła wszelkim problemom.
Szeroki prawy margines mówi nam natomiast o tym że piszący obawia się o swoją przyszłość, jest nadwrażliwy, powściągliwy i nieśmiały. Gdy wszystkie marginesy są zdecydowanie szerokie z dużym prawdopodobieństwem mamy do czynienia z osobą uzdolniona artystycznie, wrażliwą na barwy i formy, ale też wycofaną, powściągliwą i kładącą duży nacisk na sprawy finansowe.
Gdy margines z lewej strony rozszerza się świadczy to o skłonności piszącego do zapominania o przeszłości, życiu teraźniejszością, optymizmie i spokoju. W przypadku zaś gdy lewy margines zwęża się, świadczyć to może o zmęczeniu wewnętrznym lub depresji spowodowanej przepracowaniem lub pośpiechem. Autor tekstu niestety nie potrafi uwolnić się od przeszłości, jest ostrożny i bardzo oszczędny.
Oszczędność granicząca ze skąpstwem to oprócz braku rozwagi i powściągliwości typowe cech piszących, którzy pozostawiają bardzo wąskie marginesy zarówno po lewej, jak i po prawej stronie. Gdy wszystkie marginesy a więc: lewy, prawy, górny i dolny są bardzo wąskie to mówi nam, ze mamy do czynienia z człowiekiem, który stara się usunąć wszelkie ograniczające go bariery, budzić może przy tym zarówno pozytywne jak i negatywne reakcje otoczenia, na pewno zaś zbyt dużo mówi i jest pozbawiony poczucia estetyki.
W przypadku, gdy lewy margines jest nierówny mamy do czynienia z osobą buntowniczą i lekceważącą ogólnie przyjęte zasady współżycia społecznego. Autor takiego tekstu jest pozbawiony wewnętrznego ładu i równowagi. Nierówny prawy margines świadczy o zmienności nastrojów piszącego, którego czyny i reakcje bywają nieprzewidywalne.
Skromność i niekonwencjonalność oraz szacunek wobec adresata to cechy osób, które pozostawiają zdecydowanie duży margines górny. Jeśli duży jest margines dolny świadczyć to może o braku zainteresowania dla otoczenia, dużej rezerwie do rzeczywistości, idealizmie i powściągliwości. Bardzo mały górny margines mówi o autorze tekstu, że jest on bezpośredni, niekonwencjonalny ale i obojętny oraz nie okazujący szacunku dla bliźnich. Na podstawie niewielkiego dolnego margines natomiast możemy domniemywać o potrzebie kontaktów z otoczeniem, czasami o skłonności do depresji a także o sentymentalizmie i materializmie.
W rękopisach można spotkać mnóstwo odmian lewych, prawych, górnych i dolnych marginesów, a każda z nich mówi coś o człowieku – autorze pisemnej wypowiedzi. Na różne sposoby odmiany te są interpretowane przez różnych grafologów z różnych szkół grafologicznych. Przedstawiona skrótowo powyżej interpretacja niektórych najczęściej spotykanych rodzajów marginesów, jest jedną z wielu.
Pewne charakterystyczne cechy interpretujące zagospodarowanie przez piszącego przestrzeni czystej kartki papieru są jednak powtarzalne i uniwersalne dla wielu szkół grafologicznych.
Bywają jednak i inne interpretacje np.: francuska grafolog Surany, przewodnicząca Institut National de la Graphologie Scientifque uważała, że lewy margines mówi o stosunku piszącego do matki (brak marginesu to nadmierne przywiązanie i uczucie zdominowania), a prawy o stosunku do ojca i ogólnie do autorytetów.
W jednym większość grafologów zgadza się, a mianowicie przy analizie tekstów pisanych ręcznie szczególną uwagę zwraca się na lewy margines. Mniejsze znaczenie przywiązuje się do prawego górnego i dolnego marginesu, chociaż nie należy ich lekceważyć. Pewne jest jednak to, że niektórych drobnych dysproporcji w marginesach można nie brać pod uwagę, gdyż idealne i proporcjonalne marginesy występują niezwykle rzadko.
