Dziś jesteśmy za to wdzięczni i z polskiej duszy unosi się nadal w niebo dziękczynne "Te Deum" za to, że było nam dane doczekać tej wielkiej chwili. Według mnie, w pontyfikacie bł. Jana Pawła II zamyka się cała nasza Ojczyzna ze swoimi wzlotami i upadkami, ze swoją tragedią i nadzieją.
Zarazem w osobie błogosławionego Papieża jak w zwierciadle widać postać Chrystusa nauczającego i uzdrawiającego, zdradzonego, ale zwycięskiego. Wspominam jeszcze teraz ów pamiętny dzień beatyfikacji, 1 maja, będący dniem Miłosierdzia Bożego. Wpisał się on także w majowy maryjny czas i święto Matki Bożej Królowej Polski, a także czas święta trzeciomajowej Konstytucji.
Konstytucja to czas odległy, ale jakże nie pamiętać o tym, że już w preambule zaczynała się słowami "W Imię Boga w Trójcy Świętej Jedynego" i miała wyprowadzić Rzeczpospolitą z niemocy, uratować jej niepodległość (...). Ten miniony maryjny miesiąc przyniósł nam także 67. rocznicę zwycięskiej bitwy o Monte Cassino. Któż mógłby pełniej i głębiej przenieść nas myślą do tamtych czasów, do tamtych wydarzeń jak nie Papież z Polski? On sprawował tam Liturgię za poległych bohaterów.
Jan Paweł II, mówiąc o ofierze życia, jaką złożyli polscy żołnierze na ołtarzu Ojczyzny, zaznaczył, że "oni szli tą daleką drogą przez ziemię włoską do niepodległej Ojczyzny. Szli wedle hasła "za wolność waszą i naszą". (...) Monte Cassino wyraża daninę polskiej krwi w walce o chrześcijańskie oblicze Europy z systemem, który miłość ewangeliczną zastąpił mitem panowania, podporządkowania sobie przemocą innych, mitem opartym na nienawiści człowieka do człowieka".
Niech więc misja pasterska oraz słowa bł. Jana Pawła II wypowiedziane w czasie rocznicy bitwy o Monte Cassino pozostaną w naszej pamięci. Możemy się radować, że wśród burz, które nadal targają "tym najmilszym okrętem Ojczyzny naszej", sam Bóg "pomnaża jej sławę" przez czyny wielkiego bł. Jana Pawła II, Papieża i męża stanu.
